Forfatter: Øyvind Skrede

Uveiret har holdt meg inne nokre dagar på DNT hytta Øyuvsbu. Der har eg kosa meg ilag med x antall bøke. Faktisk funne roa veldig, trass stormen utanfor. Var til og med gitar der, og heldigvis ved, so eg slapp å bruke gitaren til det!

Etappen til Øyuvsbu, var veldig fin. Det var mykje lettare føre, supert veir og drit kul natur! Til og med sola fekk meg nesten til å renne oppi ei elv, fordi ho tok oppmerksomheten, dei sekunda ho gløtta fram. Spennande å ta seg fram med kart og kompass! Dessverre var limen på dei nye fellene mine so elendige at dei begynte å sleppe, so ettersom at teiping ikkje fungerte, gjekk eg over til kortfella.

Men fekk faktisk fiksa dei på hytta, ved å overføre limen frå kortfellene, til langfellene. Bruke varmt jern som smelta limen. Fekk ordna til blakfeste ved å bruke hermetikkboks som vist på bildet. Kry som fy! So at søstra mi lot oss sjå MacGyver då eg var liten, etter skulen, til trass for at ho egentlig heller ville sjå Home and away, var god oppdragelse!

-For MacGyver var jo so kreativ til å lage felle mot kjeltringane, so eg syns det å ordne felle, var ganske so overførbart! Ja altso: felle – skifelle… Søren, dei som enda ikkje har forstått ordspelet her, kan ta seg ein bolle!

Ogso har eg har ein gladnyhet å dele! Kom fram til ein ny favorittkombinasjon! sjokoladeplate, sjøsatt i rømmegraut! Eller som eg heller lika å kalle den: «Søte Kontikis Reise, på dei Sju Mektige Hav!»Dei som ikkje blei med på ordleiken her heller, får berre ha det so godt. Men her er ikkje utfallet på reisa heilt historisk korrekt, for kontikiflåta smelta, går i oppløsysning, så Heyerdahl og co synke, drukna og dør. Med mindre grauten e kald, men då blir dei etne levande, og dør. Himmelsk godt er det uansett, for matrettens etar!

Får unnskylde litt lenger innlegg her, men tok meg friheita, for blir nok ei stund til neste. Og ka e vel ein actionfilm uten litt background og oppbygging? (Marvel og fast n furious)

Det har dessverre ikkje berre vore veiret som har holdt meg lenger på hytta, men luftvegssmerte, og nedsatt allmenntilstand. Det starta allereie då eg gjekk frå gaukhei i storm. Kanskje litt derfor det va litt tungt mentalt då. Årsaken kan vere tilbakefall på coronaen/luftveisinfeksjon eller ny infeksjon. Men eg er redd for at det er litt meir komplisert enn det.

Dei fleste av dåke som har fulgt meg hittil, veit at eg pressa meg altfor lenge med lungebetennelse/kyssesjuka for nokre år sida. Blei sengeliggande eit år, og brukte eigentleg fleire år etterpå på rehabilitering. Legen meinte at eg kunne bl a ha lettare for luftveiskomplikasjona i ettertid.

Koffor i all verden prøve å gjennomføre noke so unødvendig som det her då? Litt av ein måte å takke for helsa eg har fått jobba oppatt!

No trenge eg kanskje ikkje gå noke djupare enn at norge på langs har vore ein drøm i mange år. Men det er litt fristande å synse litt. Trur det bygge seg opp eit stort behov om å kunne i ein periode, leve der det ikkje er helsa som begrensa. Man blir jo drit lei av å ta hensyn. Redd for å bli utmatta på ny.

I dagens samfunn. Viss man har lyst til mykje forskjellig, er det so altfor lett at timeplanen blir altfor full! So sjølv om at det er gøy og givande, blir det helsa og trøttheten/stresset som begrensa. Sjølv om viljen vil meir!

Å gå norge på langs, er jo i prinsippet eit enkelt liv! (sjølv om det på sin måte er veldig spennande og utfordrande). So eg hadde håpa på at kroppen då hadde fått tid til å gradvis bygge seg opp til ein robusthet, som får meg til å føle på den frihetsfølelsen eg følte på før utmattelsen… At det heller er formen som begrensa, og viljen. Ikkje helsa og utmattelsen.

Eg meina jo selvfølgelig at man skal spele på lag med naturen og seg sjølv, man er jo ikkje maskine heller, sjølv om det av og til hadde vore litt enklare å forholde seg til!

Får runde av her, so ikkje noken av vennane, som er psykologa, henta meg inn for ein time eller ti! Hehe

Det kan vere at eindel som blir provoserte her. Eg har jo forholdsvis ei god helse, og skal vere so evig takknemlig for den! Men eg har lyst til å prøve ut det her, og sjå om, JA DÅKE TAR POENGET!

Men skal eg få komme meg dit, velge eg å bryte no. Forbanna frustrerande, men fornuftig, om eg skal sei det sjølv. Må bli frisk før eg kan fortsette.

Får komme meg heim. So då får eg starte tidleg på morningen. Gå heile dagen ned til bygda, som eg tenke tar to timar, men tar seks. Anstrenge dei såre luftvegane og spytte grønt. Få heika med ein veldig hyggeleg kar som tilfeldigvis skal ein time i samme retning, som drive med paragliding, og meina eg heller burde fly resten av turen til Nordkapp med det. Slepe pulken inn på ein kafe og ete raspekaker, eller komle som det heite her, mens to eldre damer diskutera gardinene dei har heime. Slepe pulken til nermaste busstopp i sentrum med null snø, men mykje ripeeffektiv sand. Ta bussen til Kristiansand, som tar 10min å betale for, fordi man må laste ned ein app. Overnatte med eine søskenbarnet i kristiansand m/koselige gøyale fam og ta 12 timers busstur heimatt dagen etter. For å bli frisk, og vende tilbake etter det.

Hmm. Ja! det kan gå.

Blei mykje personlige greier i det innlegget her, skulle ikkje ditta berre vere ei skildring av ein tur? «Følg Øyvinds terapitur i håp om å finne helsa han egentlig allerede har!» Kunne vel vore meir treffande. Men kanskje det er nokre som kjenne seg igjen i det eg prøva å få fram her, vi har jo alle kvar vår bagasje vi dragsa på.

So får det heller bli meir upersonlig, strukturert reiseskildring etterkvart! Og langt kortare!

Og kronglete start på prosjektet, trenge ikkje bety at det blir noke mindre eventyr for det! Og når enden er god, er allting godt!

Satsa på det!

Takk for no, so fortsette vi frå Øyuvsbu når eg er blitt frisk, om ei veke, eller to eller tre!

Litt dekning, so då blir det ei lita oppsummering av mitt første møte med kong vinter, for jepp! Der fekk eg endelig min realitetssjekk…

Trur eg gjekk meir på beina, enn ski, for det va so utrulig kronglete. Til og med langfellene på skia fekk ikkje feste. Kom meg nesten ikkje opp dei bratte bakkane, grunna skare og tung pulk, eller skavlete snø eller ingenting snø! Og etter å ha streva med å dra den blytunge pulken opp bakken, som av og til nesten ikkje er å rikke! Ja, då skal vi renne ned igjen, like bratt! Og pulken elska å dytte!

Første dagen velta eg sikkert pulken 30 gonga, satte den fast 20 og tok av og på skia meir enn dei fleste gjere på eit heilt år! Ikkje var det enkelt å navigere med kart og kompass heller når nesten alt er kvitt, og sludden legge seg på dei vindusviskarfri brillene mine. Og dei tre surmjelk kartongane som skulle vare heilt til Haukeliseter, blei oppdrukne allerede første dagen. 0,5km i timen, o hei kor det går! Nei! Det her var drit tungt..

Tilbake til litt meir alvorlig tone. Eg leve nok meir i nuet enn eg har gjort på lenge. Føle kvar einaste celle i kroppen er påskrudd for å komme seg gjennom dagane i nogenlunde god behold. Mangelen på følelse av kontroll, gjer at inntrykka blir store, og eg føle meg sårbar. Men det føre også til at eg ikkje klare å nyte nuet.

Eg kjenne ikkje på noke ro i sinnet i naturen, men sårbar og utilstrekkelig. Eg føle den heller er brutal og nådeluas, enn at den er flott. Kjenne meg langt utanfor komfortsona. Til og med mørket påvirka meg her, sjølv om det aldri gjer det heime.

Klart at mykje av dei negative følelsene, skuldast utmattande daga. Og spesielt lite søvn i teltet, men ja, det har nok blitt eit ganske so brutalt møte med vintereventyret, som sikkert har gjort sitt på psyken.

Når det er sagt, kjenne eg virkelig at eg leve. Det er ekstremt spennande. Klare ikkje å lese bok på kvelden, for hjernen tenke kun på korleis eg skal gjere det bedre neste dag. Det er so utrulig omfattande. Må prøve å gjere ting rett heile tida, elles straffast det momentant.

Eg vil sjølvsagt fortsette. No føle eg ingen mestring, men det vil endre seg etterkvart. Rutinane, kart og kompass, formen, det mentale og masse meir, vil gradvis bli bedre viss eg fortsette. Då vil eg kunne kjenne på gleden igjen, og flott natur og alt det der, både mens eg går, men og om kveldane. For då vil eg kunne ha overskudd av energi. No er eg berre nedbrutt, og alt blir overveldande.

Men tilbake til det gode, før innlegget går langt over maksgrensa!

For matlysta er der! Pemmican fungera kjempebra, får lett i meg rundt 8000 kaloria pr dag uten noke kvalme, eller ubehag i magen. Har bra energi, og søve søtt, so lenge det ikkje er i eit telt i sterk vind.

So no e det game on! Konkurranseinstinktet sprudla! Slutt på romantiseringa av vintereventyret! La faktisk til og med igjen hjorteskinnet mitt på forrige hytte, for det er berre tull å skulle dra på noke so tungt når det ikkje er nødvendig! og so vil det forhåpentligvis ikkje vere null sikt og sterk vind ooog sludd, heile tida resten av turen…

(Dei får heller arrestere meg for det med hjorteskinnet, men eg tippa på at dens neste eigar, syns det var fint eg la det igjen. (Eg skreiv ein forklarande lapp)).

No blir eg veirfast på dinna hytta, som eg fann i snøfauken. Tusen hjertelig takk til hytteigaren som lar hytta stå open for sånne desperate sjele som meg! For å gå i snøstorm oppe på fjellet, er berre idiot. Det hadde gått nokre tima til, før eg hadde nådd neste dnt hytte. Vinden skyte sludden gjennom kleda, so sjølv med puls langt over terskel, klare ikkje kroppen å produsere nok varme. (Sjølv om kleda skal vere godt impregnert). So då e det hyttekos å høyre på stormen, mens eg har fyr i omnen! Men søren altso, la igjen harry potter boka i den forrige hytta for å spare vekt! So det blir NT og roman om Djengis Khan, som eg ikkje kunne legge igjen, for den er biblioteket sin! Forhåpentligvis ein grei nok kombinasjon for mental helse.

No tippa eg det fort går 2-3 veke å komme seg til Haukeliseter. Langt meir enn eg hadde tenkt. Men det skal det få lov til å gjere! Det er mykje tyngre og meir kronglete enn forventa. No får det bli nokre daga til neste innlegg, og då e det nok ikkje like deprimerande som ditta! Og heller ikkje like langt…

Då er pulken pakka etter noken harde prioriteringa, som for eksempel kem av desse to lykke-legokrigarane mine, som skal få vere med, og kem som blir kasta ned i sekken som blir sendt med Norgespakke heim. Må jo prøve å redusere vekta her!

Det blir kart og kompass. For å bruke mobil, distrahera meg til å trykke på alt mulig anna, når eg skal sjekke ruta. (Plutselig har eg gått feil retning i ti minutt, med ansiktet ned i sjermen, fordi eg kom utfor å lese ein provoserande artikkel om Elon Musk. Distre – distrahert? Det e noke slektskap der…

Kjem til å ha dinna lissje sekken på magen. Den har ei vannblære på 3 liter i seg. Putta eg snø i den, smelta det til drikkevatn, grunna kroppsvarmen min. Slangen går ut gjennom armen, på innsida av jakka, so eg kan drikke ganske so hyppig, og det fryse ikkje til is. Då sleppe eg å drive å bruke bensin og brennar til snøsmelting. Og måtte opne opp pulken kvar gong eg skal drikke. Blir heller meir som ein «fremen» som går rundt med vatn på kropp, og tar veldig godt vare på det, for dei som tar Dune referansen…
Genialt system, må berre unngå gul snø. Og for ikkje å snakke om å unngå at blæra sprekk, og eg får 3 liter vatn splæsj rett på magen, i 20 minusgrader. Men det skal ikkje skje.

Og mat har eg vel fått fram so monge gonga no, at eg vil vere sjølvforsynt på tørka kjøtt blanda med smelta fett frå beitedyr. (Bomma kanskje litt på kostholdsrådas der). Litt spent på om apetitten vil få i seg nok. At eg ikkje blir kvalm, lenge før eg har fått i meg det eg trenge va kaloria, no som energibehovet har gått so opp. Eksperiment! Går jo til nøden å kjøpe noke Joikakake på hyttene , om dei har det. Eller Vilti som det no heite, ettersom at joika blei litt i det krenkande laget.

Blir mest hytte no i starten, eller telt om eg ikkje rekke fram i tide. Føret er skare med litt laussnø oppå, altså veldig gunstig. Berre håpa snøen dekke overalt, for eg greie ikkje bære pulken! Ogso e det meldt eindel vind, so eg bllr nok veirfast på hytte ein dag her og der, med mindre eg ligge i telt, for då blir man vel so rastlaus etterkvart at man går vidare om det er aldri so stor storm! Neida, skal sjølvsagt ikkje ta noken sjansa. Gjer ikkje ditta for å trasse grenser eller prøve å vere tøff! Heller for å kunne drikke masse surmjelk! Heh neida. Man har kun fått tildelt ei helse her i livet, so den vil eg behandle med respekt. Tar ikkje sjansa!

Forhåpentligvis har ikkje brøytebilen måka heile fjellet, brøytekanta e litt kjedelig å gå på.

so då går eg beyond the wall (for dei som tar den referansen). Der forsvann dekninga. Skrivast om ei veke eller to!

søren altso, var dekning på frukostplassen. Får vise at humøret er der. Men no skrur eg av telefonen! (Fekk ikkje vekk blåbærsylta frå nasa)

Fann litt roen her, so eg tok ein kviledag til. Eg får la kroppen få litt fred etter sjølvpininga på den transportetappen på veg…. ogso la eg merke til at det var eit bibliotek på loftet som måtte utforskast og massasjestol som måtte utslitast. Ogso har eigaren her og eg kome på god bølgelengde, so eg fekk forsåvidt fyllt mitt sosiale behov, før dei folketomme etappene dei kommande dagane. Og idag kjøpte han surmjelk til meg. Jej!

Vil skryte veldig over servicen eg opplevde her på flotte Ljosland fjellstove. Fekk føle meg som heime, fekk fyre so mykje i peisen som eg berre ville (blei etterkvart gitt tilgong til vedlageret i garasjen) og har fått god oppvartning med mat og det med at han sende sekken heim i post, og oppbevaring av pulken før eg kom.

Det vil nok ta 7-14 daga herifrå til Haukeliseter, der eg får gått vidare over Hardangervidda. So no blir det sikkert null folk å treffe på lang tid. Det blir rart! Kan godt vere det ikkje blir dekning heller, so då sleppe nok dåke å lese noke innlegg på ei stund. Skal prøve å vere veldig selektiv på oppsummeringa når eg kjem til Haukeliseter. Sjølv om inntrykka kanskje blir såpass store der oppe i guds frie natur, at til og med oppvasken, kunne eg nok ha skreve ei heil avhandling om.

Men blir eit lite innlegg før eg stikke i mårå

Kviledag. you’re worth it, som dei sa på den dusjsåpereklama før. Ogso var det togbane her inne, heilt lik som den eg hadde då eg var fem! So kanskje eg blir her enda ein dag. (Ser at forståelsen for infrastruktur ikkje har blitt betre med åra).

Matskikken har heller ikkje kome seg, for det frukostbordet blei ribba, til eigarens overraskelse, sjølv om eg ikkje er mykje fan av sukker- og lettprodukt. (Men godt var det!) Forbrenninga e ganske uforskamma no, ser ut til at julefettet har brent opp allereie. Ribbeina vise jo og… ja, nei, nok om det. Har altso fått i meg for lite mat dei siste dagane. So jobben idag blei å kose seg ekstra mykje med, ja du gjetta rett: mat.

Men typisk min flaks, so blei butikken her oppe lagt ned, 31. Desember 2024. So det blei å leve på det eg har i pulken og lokalhonning frå resepsjonen.

Han som jobba her, e innom morning og kveld, og han kunne kjøpe noke mjelk til meg då han var nede i sentrum idag. So eg prøvde å ikkje virke utakknemlig då han plukka ut fettfri søtmjelk frå posen seinare på dagen. Men! Eg kan ikkje fatte og begripe koffor folk kjøpe sånn energi og smakslaus mat! Billigare e det jo heller ikkje! Og kor skal kroppen då få energi frå? sukker og raffinert planteolje?!
(Eg stod ikkje der, raud i trynet, og skreik ditta til han, so spyttet spruta over resepsjonsbordet. Då hadde han vel blitt litt molefonken der han stod med kartongen i handa. Nei, men tenkte det kanskje litt etterpå.

Og no får eg prøve å vere tolerant her, for at folk har forskjellig matsyn. Ogso får eg respektere at butikkane og produsentane må ha sine måta å tene penga på.

Han hadde visst trudd det stod skumma mjelk, ikkje surmjelk som eg egentlig skreiv. Fort gjort! So dagen slutta bra med at han lagde Ljoslandsburger av kalv frå nabogarden, dubbel porsjon. Fantastisk saftig og god!

Tenkte eg skulle lese i heile dag, men var meir fristande å berre sjå på at elden tørka dei nyvaska (snikskryt) sokkane mine, og la augene slokne av og til. Sikkert litt inntrykk å fordøye… men ny episode av Monsens eventyr gjekk fint å kose seg med.

Vakna kl 5 og venta med kriblande mage på frukosten som opna rundt 8. Sikkert litt samme følelsa som ein unge som skal opne pakka første juledag. Følte meg etterpå som ein skuffa bortskjemt unge då eg kom ned til matsalongen. Utvalget var kjøpebrød med skinke og syltetøy. Eg snudde like godt i døra og håpte på at det var litt julefett igjen på kroppen som ville holde til ljosland idag. Men det er jo tre mil med tung sekk, så eg burde vel egentlig ha noke.

Holdt på å krasje i ein litt kortvekst eldre kar, i det eg snudde for å hente sekken. Han hadde eit snilt ansikt og var kledd i svart vest, mørk dressbukse og kvit skjorte. Han hadde berre ei hand ettersom at den andre var gått av i ei arbeidsulykke då han hadde vore entreprenør i 50 år.

«E du ighe sulten?» spurte han meg med koselig Sørlands dialekt. Og etter forklaringa mi, på kor svolten eg egentlig var, så smilte han lurt og gjekk bak i «spisskammerset». Det var kun eg og to andre på heile hotellet, så han ville først høyre ka eg ville ha. Då eg føreslo surmelk, litt forsiktig, henta han fram flatbrød som søstra hans hadde baka i nabohuset, honning frå ein lokal birøkter og masse kvitost og kulturmjelk frå Tine. Kem trenge hotellfrukost med masse fancy greier, når man kan ete maule Ost med honning og flatbrød på?

Eg meinte det var langt til Ljosland, og stengde butikka, so han skjønte ka eg hinta til. Han smilte lurt igjen, og henta meg flatbrød, og lurte på om eg ville ha smør til. Njjaa, sa eg idet eg såg at det kun var plantesmør ned i korga… «Edde meierismør du ser ætter» sa han med skarreerrane sine. Ja! Sa eg og var strålande fornøgd! Då har eg nok drivstoffet som skal til for å gå til Ljosland, tenke eg!

Då var magen full, og eg kan forklare koffor sekken også er so stappfull. Har nemlig med det eg trenge for å kunne fint sove ute i 10-20 minus, masse klede og eindel utstyr. At eg ikkje har brukt det ein einaste gong, får det jo til å virke som bortkasta slit. Meeen man veit jo aldri.

So då hjalp det ikkje at eg henta ut ei klokke på butikken første kvelden, der eg kom på at eg må då ta vare på det tunge store klokkeetuiet! (Kan ikkje kaste det!) Fekk nemleg litt god tid då eg låg med luftveisinfeksjon før turen, og kom fram til at ei analog klokke som tåle veir og vind, kunne vore lurt. Det var berre 365000 klokker å velge i, på finn.no, så det var først då eg var begynt å bli frisk og klar for avreise, at eg hadde bestemt meg, og sa til han som sendte klokka, at eg kunne plukke den opp i Lyngdal, for eg hadde ikkje tid til å vente på at ho skulle komme i posten heime!

Blei ei som visstnok e identisk til dei klokkene britnae brukte under første og andre verdskrig, so det skakje stå på klokka! Litt seinare på dagen, passerte Ruben meg i bil, for han var på veg opp til Ljosland med pulken og alt utstyret. Då fekk eg lagt inn det etuiet, og fekk litt cottage cheese og headset i bytte. Øyreproppane mine hadde nemmelig streika første dagen. Så då blei det lars Mytting, søsterklokkene på øyret, ettersom eg gjekk gjennom kyrkjebygda. Gudstenesta va over for fire timar sidan idet eg passerte kyrkja, så eg traska vidare mot målet.

Då eg hadde gått gjennom den kjempelonge dalen, stoppa eg for å kose meg med flatbrøda. Men dei var so knuste at eg heiv dei like godt på primusen med masse smør og tømde etterkvart flatsmørgrauten ned i cottage cheesen eg fekk av Ruben. Mykje som kan vere godt ilag!

Har faktisk unngått gnagsår. Bruka «barfotsko» (men ser ut som vanlige fjellsko!) som betyr at hælen ikkje er høgre enn resten av sålen, og det er ingen demping, for fotbladet skal vere så inntil underlaget som mulig. Tanken bak, er at man får ein meir naturleg gange som er betre for kroppen. No e det jo ikkje naturlig å skulle gå fleire daga på asfalt med 20kg sekk, so sann sett sikkert betre med demping, men har brukt dei dei siste tre åra, så då e dei vel bra inngåtte og det redusera sjansen mot gnagsår..

På kvelden kom eg endelig fram til Ljosland, det første delmålet, før eg kan starte det skikkelige friluftseventyret. Hadde vel håpa på å få kunne kjøpe middag, men det var ingenting, fordi det var søndag! Så det blei pemmican og heimelaga pølse, som eg fann ned i pulken min, og heiv det på primusen.

Men no e eg veldig sliten og går eg som ei kråke, so det blir kviledag i mårå, med bok og dårlig mobildekning. Herleg. Forhåpentligvis gå vidare tysdag.

først vil eg sei at det innlegget her blir nok det siste lange eg legge ut, for eg forstår at det eg oppleve her «ute», er langt meir inntrykksfullt for meg, enn eg klare å få ned på desse innlegga. Men den dagen her blei veldig spennende, så det var litt fristande å gjere eit forsøk likevel. Det er jo mange faktora som spela inn i det prosjektet her, føle ting står litt på spel, då det er kjipt å måtte bryte so tidleg.

So god lesning! Eller, ja

Sov kjempe godt i hønsehuset! Med elva som sirkla i bakgrunnen, og ein svær låve som dempa trafikkstøyen. Men vakna grytidlig av magerumling! La meg faktisk svolten i går, for eg hadde ikkje meir mat i sekken, og å spørre husverten om ei banan eller to, va litt vel litt i drøyaste laget.. Dei spurte jo igår om eg ikkje hadde kunna blitt her eit par veke for å hjelpe dei å sette inn vindu på tømmerhuset, då eg nemnde eg var snekker. Jo det kunne eg jo virkelig tenkt meg! Søren og! Igjen føle eg at tida er begrensa! Nei eg må nok fokusere litt på å gå her, elles når eg vel ikkje nordkapp før om fleire år!

forresten må nemne at pemmican måltidet eg hadde igår, fungerte veldig bra! Men meir om det seinare i turen, ettersom at det blir provianten oppe i fjella! Man forstår seinare i dette innlegget at eg trenge å ha noken sånne i sekken, ettersom eg ikkje greie å planlegge betre…

Tilbake til novella! So det blei å gå raka vegen til neste matbutikk. Det var eindel bondegårda langs vegen som sikkert produserte mjelk, so eg blei so fysen på det at det blei kun nokre kartonga surmjelk og noke geite kremost som var fristande. Sat meg like godt ned med eit sånt pensjonistlag der på lokalbutikken. Nokon strikka, men dei fleste drakk kaffi og prata. Skal sei det blei fart på samtalen då dei skjønte at eg skulle gå tur! At det var surmelk eg hadde i koppen og heldte på eit par kartonga etterkvart som praten gjekk, synes dei og var festlig. Skjer kanskje ikkje kvar dag.

Traska så vidare etter å ha fått dekt mitt sosiale behov, og forsåvidt mett på mjelk, som gjorde at først blei sekken 3kg tyngre, og deretter magen 3kg tyngre. Det gjorde vel til at magesekken blei 3 gonga kaldare, utifrå ein viss matematisk formel. (Sorry, humor og ordspel på ufattelig tørt nivå, men kom på då eg drakk den tredje kulturmjelka).

Gnaginga under føtene måtte virkelig takast hensyn til. Leggane og hoftene skreik meir enn ei gammal uolja kyrkjedør, men eg skal ikkje ta for mykje om det då det kan vere kjedelig lesning.. men mot gnagsår prøva å lufte beina for kvar time, ved å ta av sokkane. Har på talkum for å hindre fotsopp, og skifta til tørre sokka, ettersom at eg alltid har eit par eg går med, og eit som tørka heilt inntil huda, anten på skuldrane eller magen. Då tørka dei, so lenge man unngår å svette.

So her begynne avhandlinga om gutten som klarte å få det å gå nede i sivilisasjonen til å bli til kampen for tilværelsen… (føltes i allefall sånn) og

Eg blei sjølvsagt svolten ganske fort igjen, og hadde ikkje noke i sekken, for eg ville gå «lett» eller eg hadde vel egentlig ikkje plass til meir… 8t til neste butikk stod det på mobilen! Då hadde eg gått i tre tima frå den eg var på, og det ville vore veldig flaut å komt tilbake! Nei so planen blei å auke tempoet, og prøve å rekke den før det stengte kl 21. Det kunne gå på nippet…

Etter å ha gått ganske so fort nokre tima, følte eg vel at eg ikkje hadde like god kontroll på gnagsåra, og begynte å lure på å heller overnatte på tom mage i fjellduk, og kjøpe på butikken dagen etter, for vonde nok gnagsår er verre enn å legge seg svolten, sann mtp resten av turen. Men so va eg ganske svolten då! Eg møtte på ein kar som meinte at det gjekk å ta ein snarveg. Men då måtte man ta av frå riksvegen og gå eit stykke for å komme seg til den. Eg gjorde som han sa, og følte meg heldig som hadde møtt på han, men då eg kom fram til «snarveien», var det ein ubrøyta veg på fleire kilometer.

So eg gjekk i 30cm gjennomslagssnø, som var blytung, der i tussmørket. Steike so forbanna eg var! Brukte alt for masse krefter alt for lenge. Eg gjorde det for å rekke butikken, men innsåg i sju tida at slaget var tapt. Det her e ikkje bra for immunforsvaret heller, må tenke på at eg nettopp har vore sjuk. Må få opp den fjellduken og legge meg i soveposen og heller fortsette i mårå og få handla på føremiddagen.

Men mens eg pakka ut av sekken, kom eg plutseleg på at ei av damene som strikka gensar der nede i bygda, nemnde at det var laurdag idag! So då svartna det for meg, for butikken i mårå vil jo då vere stengt! Game over! Hah drite seg ut på den måten! Då må eg gå enda ein heil dag uten mat, og det e jammen ikkje sikkert at eg rekke Ljosland, i mårå, då det e ganske so langt, spesielt når eg brenne kruttet her i snøen!

So eg skjønte at eg måtte rekke den butikken likevel, gav dermed litt blaffen i gnagsårbehandlinga og nesten jogga i snøen. Og omsider kom eg fram til asfaltveg, og steike det! Jammen dukka det opp eit hotell, som egentlig ikkje hadde ope for bestillinga (eg sjekka nettet for overnattinga i nærområdetting tidlegare men ingenting å finne, verken Airbnb eller booking). Eg såg nok igjen ganske so stakkarslig ut, der i døra, so han var grei med meg, eg skulle få bestille meg eit rom, men dei kunne ikkje ha noke middag, men det vil bli god frukost i mårå.

Pladask la eg meg på gulvet då eg kom innpå hotellrommet. Det får får koste ka det kosta vil, for det her trengde eg virkelig, og kanskje ete eg so mykje til hotellfrukosten i mårå, at eg har spart inn igjen heile hotellovernattinga! So fekk eg lagt meg, svolten, men svært tilfreds med å ligge trygt og godt under dyna inne i varmen…

Vi låg på liggeunderlag, så dei skulle sleppe å vaske sengeklede. Kom meg nesten ikkje opp frå liggeunderlaget på gulvet, for beina var mykje stølare frå igår, enn forventa! Leggane og hoftene skrike! Forstår no fordelen med at senge vanligvis er litt opp frå gulvet.. men eit bad i sjøen med månen som skein i all ro og stillhet, fekk fart på maskineriet i beina.

Vi fekk vite både historie og idrettsfakta til byen Lyngdal, og omvisning frå bilkøyringa om kor ting var henne då han køyrde oss tilbake igjen til punktet dei henta oss frå igår (for leiligheten var nokre kilometer i feil retning). Så no trur eg eg kan eg meir om Lyngdal, enn om min eigen kommune.

Isbading kan hjelpe for so mangt, men gnagsår er seige greier. Vi prøvde både eit og to par sokka, forskjellige teipa, og faktisk skosålane blei til slutt klipte til, for å gnage mindre. Til slutt såg vi det meir fornuftig i å heller gi seg no, og ta andre etpappa seinare. Det her e jo ein idiotisk prinsippsak, å gå her. Det e kun transportetappe, før ein kan begynne friluftsliv eventyret frå Ljosland, som er nokre daga gange frå Lindesnes. Veldig kjedelig, men lurt å bryte. Ruben tok avskjed med meg over ein kopp kakao, før den veldig kjekke mora kom med bil, og plukka han opp.

Då blei det å traske åleine litt tidlegare enn forventa. Trudde ikkje at eg skulle føle meg so åleine so fort! Begynne å tvile? Så det gjekk ikkje lenger enn ein time før eg brukte eit kort som eg tenke må vere innanfor no som eg enda ikkje går i naturen. Skrudde nemlig på harry potter på lydbok i øyreproppa, der eg gjekk langs vegen med alle bilane som passerte… Nesten so det kom ei tåre idet eg fekk det på, sikkert litt barnslig, men dei kjærlige følelsane eg fekk av det, hjalp meg fint resten av dagen.

Tilbake til den kakaoen! Som den søte jenta bak kassa sa, so var kakaoen dei hadde der, verdens beste. skulle jo tru eg hadde lært frå igår, om bolla, men kjøpte likevel eit par nystekte, som eg skjønte var ho som hadde laga. Kjempe gode! Men søren, også no blei det vondt i magen nokre tima etterpå. Om det skuldast bollane, eller den utgått på dato-fløyta der som hadde klompa i seg, hardare enn cottage cheese, er heller uvisst…

Då det hadde begynt å mørkne, prøvde eg å finne ut kor eg kunne slå opp telt, men visste at kvilen ville bli mykje betre, med ei overnatting inne. Kjenne tendensa til trykksmerte og kanskje gnagsår eg og, under eine foten, so å sove ute i fuktig veir, der fotsoppen får gro på føtene, er ikkje veldig lurt. Skal eg klare dette, må eg faktisk tenke litt rasjonelt, ikkje berre idealistisk… og igjen, det her ekje friluftsliv uansett, so telt e igrunn ikkje poeng.

Problemet var at det var ingen airbnb overnattinga før på fleire mil. So då eg fekk auge på eit gammal tømmerhus, med nokre få stearinlys i vindauga, såg eg mitt snitt. Det var masse mat på kjøkkenbenken, og litt forskjellig greier overalt. Ikkje rotete, men veldig koselig! Den snillaste personen eg kjenne, med mest omsorg og hjerterom, har det litt sånn. So eg banka på, og jepp! Ut kom det ein smilande kar med langt kvitt skjegg og hår, som snakka mykje artig! Han viste meg ned til eit gammalt hønsehus eg kunne bruke. No hadde dei fiksa det opp for fem år sida, og brukt det i sesongen som utleige. So eg skulle ikkje vere redd for fugleinfluensa!

Etter å ha prata lenge med han om laust og fast, kom kona som eg egentlig var finsk og vi fekk prata mykje og. Veldig koselige folk. Omsider for vi til vårt, så eg fekk eg god fyr i omnen, tok eit raskt bad i elva ved sida av, og la beina so høgt eg berre kunne inne i varmen, mens eg las ei bok eg fekk låne på biblioteket. Aaaj, kunne ikkje vore betreee!

Faktisk var det eik eg fyrte med. Tenke bestefar hadde meint det var for råflott, heller bruke den til material og møbla, men var visst det dei hadde her i skogen.

Reine avhandlinga, men blir forhåpentligvis mindre for dåke å lese, etterkvart som det bllr mindre inntrykk her ute på turen!

naturligvis fann vi ingen god plass å telte på veg ned til lindesnes igår kveld, so vi sovna like greit i bilen, rett ved sida av fyret. Vakna sopass tidleg at vi fekk starta eventyret før det Lysna idag. So det obligatoriske startskudd bildet ved fyret, blei kanskje litt i mørkaste laget. Men det e oss! Vi fekk ikkje låst bagasjedøra på bilen, der pulken, ski og alt anna utstyr ligge i. So for at ikkje B-gjengen skal kunne stjele det mens vi går nordover, så parkerte vi heilt inntil fjellveggen. Smart.

Vi fekk ikkje låst bagasjedøra på bilen, der pulken, ski og alt anna utstyr ligge i. So for at ikkje B-gjengen skal kunne stjele det mens vi går nordover, så parkerte vi heilt inntil fjellveggen. Smart.

kroppen va so full av adrenalin, so vi nermast sprang første meterane, men det varte ikkje lenge! Vi hadde gått lenge, følte vi hadde prata om alt mellom himmel og jord, fått masse vondta i kroppen og til og med gnagsår hadde begynt å melde seg. Tok dermed ein pause for vi va so slitne, og sjekka kor lenge vi hadde gått. 40minutt. Då såg vi djupt inn i auga på kvarandre, skummelt alvorlig: «det her blir ein lang tur.»

Sekkane e altfor tunge, proppa fulle med ting som ikkje trengs når man går langs vei. Mat e jo heller ikkje nødv å ha med, då vi passera butikk med jamne mellomrom. Og då mora til Ruben passerte oss i bil, fekk vi meir utstyr, vatnflaske og bolla som gav meir metanutslipp frå meg iallefall, enn det kyrene gjev på ein heil dag… (Men dei smakte som safarikjeks berre i bolleform. Beste bollen noken gong, so selvfølgelig kjempe takknemlig for det og utstyret). Og vi fekk gode tips frå fotterapeuten i sidesetet om å kjøpe talkum for å hindre fotsopp. Vi må ta imot alle råd vi kan få trur eg…

Då Lyngdal omsider opna seg for oss etter å ha gått langt og lenger enn langt, skulle vi prøve å finne overnattings plass for telt. Stakk innom rema 1000 først, og der traff vi på eit utrulig kjekt eldre ektepar som blei såpass begeistra av prosjektet vårt (vi såg sikkert ganske so hjelpeslause ut), so vi fekk overnatte (gratis, men vi burde vel insistere på å betale litt?), i ein nydelig leilighet nede ved sjøen… Då blei det isbading, middag (av bl a ferske egg frå deira sju staute høns i hagen), tøying og fotmassasje. For so å legge seg på gulvet ved ovnen med beina so høgt vi berre fekk dei. Då kan ein trygt sei at blodet i kroppen hadde runddans!

austadstråndveien 69, i Lyngdal, e adressa, for dei som ønske seg smame oppvarting. Men då må dåke seie at dåke skal gå norge på langs, og sjå litt fortapte ut, sann som vi gjorde!

Legen gav meg klarsignal på at infeksjonen var ute av kroppen! Meinte kanskje at eit par daga til med kvile hadde vore lurt, men ettersom at kroppen er so full av adrenalin og stress, for den er so gira på å starte, so tenke eg det er betre å komme igong og gå av seg stresset.

So då var det å ta første buss morningen etter. Då blei det enda meir stress, masse organisering. Og sjukt stress blei det rett før bussen for idag, for eg hadde pakka pulken på loftet, og den var altfor tung til å bærast ned trappa. kasta den nesten ut vinduet for å spare tid, men blei heller å pakke ut igjen alt. Rakk bussen, men gløymde tannkosten.

Blei ufyselig kvalm på bussturen. Vil ikkje skulde på vaflene, men kronglete køyring, for vaffel e aldri feil, spesielt ikkje med blåbærsylte i ein buss tjukt med folk. Her får Tine reklamen sin, men må sei at røros tjukkmjelka e mykje betre! (Kanskje det var mjelka som gjorde meg kvalm?) Nei, no får det vere nok reklame for Tine!

Blei Innbyttarpuls på bussbyttet i oslo der bussjåføren og eg sprang fire runder kvar med utstyr! Han var ganske stressa og spurte litt oppgitt om eg skulle gå norge på langs grunna alt utstyret. Då eg sa ja, såg han egentlig berre enda meir oppgitt ut og sendte meg bak i bussen.

No skal eg snart få treffe turkameraten min Ruben, som blir knall! Istedenfor å overnatte med han der i kristiansand, køyre vi heller eit stykke mot Lindesnes no, for so å overnatte ute i telt. På den måten får vi starta ein time eller to tidlegare. Kan vere heilt avgjerande, for å kunne nå Nordkapp om tre til fire måneda.

No må eg slutte å skrive før eg spyr!