Forfatter: Øyvind Skrede

Finse til Geiterygghytta gjekk jo veldig fint med sjokoladekaka som bensin. Sat opp teltet faktisk ein kilometer før hytta på kvelden, for eg tenkte det var stappfullt der.

Litt rart å gjere det med mykje vind etter ein lang dag når eg skimta lysa i hytta lenger ut av dalen. Bra eg ikkje kunne lukte middagen! Angra litt då eg ikkje fekk sove so mykje grunna vinden som tok seg opp…Angra enda meir då eg ankom hytta, morningen etter, for der va det få gjeste, eit stort frukostbord av lokalprodusert mat og ei kjekk betjening!

Eg gjekk fort vidare, for pappa var so veldig grei å blei med på ein etappe der opp til kongshelleren, i sterk vind. Det blei lett etappe for meg, for han ville dra pulk. Han hadde med diverse greier til meg, som nye kart og mat. Deriblant ørret og surmjelk frå Kjøsnes matauk som ikkje fekk vere lenge på fjellet før ho var tom. Men mest pemmican.

Vi skildes etter ein god pause på kongshelleren, ogso rennde eg vidare mot målet før uveiret skulle ta til for fullt. Det var sopass sterk vind mot Lungshytta, at dei lange nedoverbakkene utan sikt blei ein skrekk og gru å renne i. So her fekk stormen nemlig ein kar til med i koret sitt, i det eg rennde fortare og fortare nedover ein lang bakke utan sikt! Plutselig flata det ut, og jammen sto eg!

Kry gjekk eg nokre få meter til etterpå, og då fallt eg plutseleg ned ein skavl, so pulken kom liksom oppå, og draget stakk hull både på jakka, buksa og nettingen! Og det eine staget knakk, og festa sleit av selen… Då blei det ekko i fjella igjen!

Kjipe greier, men eg fekk fiksa det midlertidig med strips og teip, og heldigvis var eg like heil! Ikkje heilt greit å tilkalle nødetata i dette uveiret om staget hadde spidda låret mitt isteden!

Tok igjen Keylen ettersom at han fortsatt trur han står på brett, sidelengs nedover bakkane. Då vi på kvelden omsider ankom Lungshytta, var det nok same følelsen som å komme til himmelen.

Kjempe kjekk betjening, dusj med såpe, skifta til tørre klede, ogso like etter var det tre retters middag med rømmegraut til forrett, i veldig godt selskap deriblant raude kors. Dei som drive hytta her har kyr på sommaren, so rømma var lokal. Heilt i mi gate det her, eller my cup of tea, e vel rettare sagt, for det va britar der og.

Her blei vi faktisk i fire daga, vi fire som ikkje var utstyrte med snøscooter, for dei for morningen etter trass stormen. Vinden som haldt oss veirfaste, var so sterk at ytterdøra ikkje kunne haldast open lenger enn for å kunne kjapt smette seg ut for å gå på do! Og dobesøk til utedassen var alltid ein ekspedisjon i seg sjølv i fare for å bli tatt av vinden. Vi prøvde og å gå ein liten tur for å lufte oss på dag tre, men måtte gå fiskebein på flatmark for å ha framdrift. 43 m/s viste vindmåleren og orkan, som er den sterkaste eininga, er på 32 m/s.

Men fire daga inne i hytta gjekk stormande fint. Maten forstår dåke nok, var eineståande. (All inclusive va liksom litt vanlig ettersom at å stå på rommet sitt med primus ikkje akkurat er noke som er prisgitt). Vi åt nok over deira budsjett! Og vi fekk ny tale for kvar middag av storbonden sjølv, ikledd strikegensar uansett temperatur, som fortalte på god og underholdande hallingdialekt om korleis det hadde vore der i tidlegare tider. Han kunne ikkje passa betre der oppe, og det kunne ikkje resten av betjeninga heller, som førte til eit eventyrlig og kjekt opphold!

Vi som var gjesta fann tonen sopass bra og, at den tunge boka eg har dragse med meg heile turen, la eg tilslutt igjen. Blei ingen lesing der heller. Full i nye inntrykk heile tida, gir ikkje akkurat rom til bok! Jammen blir det gode samtala uten dekning, og latteren sitte laust. Men monopol vakje like gøy, der eg tapte so det sang.

Jarle som han eine eigaren heite, henta ei fiskestang som vi kløyvde med ein sløv kjøkenkniv. Smatt den på det knekte staget til draget på pulken. Og etter strips og teip, var draget so godt som nytt! Sydd og teipa kleda mine fekk eg gjort og. Tørka klede og strekt kroppen både på langs og på tvers. So her fekk både kropp, sjel og utstyr resetta seg for nye eventyr som venta etter at stormen hadde gitt seg litt.

Siste dagen tok kaelen avsted i den sterke vinden og regnet, for han meinte han måtte vidare, men eg ville vente til morningen etter. På kvelden var det nemlig ribbe so god at eg nesten vurderte å bli ein dag til, men nei, no kalla vinden på meg, og det sosiale batteriet var ganske so tomt, so fordi det kom ein veldig pratande brite kvelden før, drog eg avsted før frukost morningen etter for å rekke å gå to hytte i eit strekk. Neida. (Joda).

Då tok eg igjen kaelen allerede på første hytta, for han hadde visst nesten dødd enda ein gong i høljregnet og storm som infiltrerte fukt gjennom kvar ei pore både på kle og på hud. So han måtte fyre heile natta for å få seg sjølv og ting tørt igjen.

Då vi ankom hytte nr to, Skarvheimen, var den såpass luksus at det var dusj der og. Eg tok ein, men vatnet lukta so ekkelt at eg trur den gjorde kroppslukta verre. Og vi sov på verandaen for å spare litt penga, etter oppholdet på Lungshytta. Men før det, eit godt måltid av stekt aure!

Den siste dagen var faktisk veldig tung med sugande føre og mange høgdemeter og kilometer. Pressa oss altfor hardt. So då eg kom over fjellet, og ned til hyttefeltet i Tyin, gjennom skitrekket med ein pressande pulk på slep, var eg so sleten, at eg ringde den sokalla lokale Fjellstova, som eg trudde var eit rimeleg opphold.

Då gjekk den økonomiske vinninga opp i spinninga, for det hotellet var dyrt! Og søren so eg måtte dra pulken etter grusen for å komme meg dit! Hjerteskjærande! Heldigvis dukka det opp ein veldig grei danske som hjalp meg å bære den til hotellet, med dansk dialog som eg ikkje skjønte eit kvekk av. Og kaelen luringen, telta gratis ved sida av den lokale Jokeren.

Litt oppgitt av svidd lommebok og nedbrutt kropp, sovna eg etterkvart i eit altfor heitt hotellrom som kroppen virkelig ikkje var aklimatisert for. Eventyrlig flott hotell, for all del, men den sprakk fort friluftsbobla mi. Sovna til slutt, og drøymde om teltlivet eg hadde hatt på Hardangervidda.

Men va litt digg med dusj og herlig frukost der eg kanskje fekk valuta for pengane likevel…

Då var tida komen for å krysse Hardangervidda! Starta litt dårlig med våte klede etter siste marsjen til Haukeliseter. Ikkje veldig imponert over tørkekapasiteten der, so fekk ikkje tørka noke, men elles var alt bra. Frukosten var eigentleg for bra, so monsterbakken opp på vidda blei meir ubehagelig tung for magen enn for beina!

Hah! Allereie nokre tima ut i marsjen, fekk eg auge på ein som likna på australienaren! Då var det fire daga sida sist, so det var kjekt å treffes igjen! Det var tre til der, bergensarar, som skulle øve på å gå med pulk og sove i telt, so vi slo følge. Litt kult å hå gå so mange ilag med pulk, og berre vandre og prate.

Merka at eg ikkje får samme roen då, tar ikkje hensyn til mitt behov for kanskje treigare tempo, og fleire pausa. Glømme litt naturen rundt meg, so den flytsonen blir ikkje like lett å finne. Det hadde nok gått seg til etterkvart, men å gå åleine, og med andre e virkelig to forskjellige ting!

Vi gjekk faktisk heilt til hellevassbu, og låste oss inn med dnt nøkkelen, for å tørke klede. Og ute var det voldsomt sterk vind, so ikkje telting på oss! Keylen som australienaren heite, og eg slappa av i hytta med latteren laust. Bergensarane var ute i stormen og dansa med teltet sitt, som dei på imponerande vis, fekk opp ganske so fort! Dei var jo på treningstur.

Og mens keylen og eg diskuterte kokosnøttdyrking over måltid nummer to, planla dei tur i minste detalj. Dei skal nemlig starte Norge på langs frå nord til sør, ut i mars. Dedikerte og dyktige bergensara! Veldig greie og soklart.

Litt dårlig samvittighet for å ligge over på stengt hytte, men Keylen og eg tok oss den friheita, for å kunne starte med tørre klede og utstyr då fine veiret slo til igjen. Nydelig hytte.

Dei reiste vidare dagen etter, mens eg ville ha kviledag i snøfauken. So eg for først dagen etter, som blei å prøve å gå litt luftlinje mot finse. Meir til dei andre såg eg ikkje, for dei hadde fulgt hyttene.

Då eg tenkte å telte ut på ettermiddagen, var eg ganske høgt oppe med mykje vind. Fann ein stor stein som eg tenkte var lurt å utnytte som le.

Gravde all snøen som hadde samla seg opp på le sida, og satt opp teltet der. Men etter ein time i soveposen, hadde vinden sopa i hop all søen oppe på platået rundt, og lempa det på teltet mitt igjen. Kjedelig å måtte flytte teltet i den sterke vinden, so eg fekk bygd ein stor mur som hjalp, heldigvis. skal ikkje kimse av litt snøborgferdigheita!

Telt blei kjekkare og kjekkare å sette opp og ta ned for kvar gong eg gjorde det, sjølv i sterk vind! Men å kave på morningen for å ta på seg klede mens det dryssa rim frå innerteltet vakje like kult. Heller ikkje å ta på seg stivfrosne ytterklede! Men isbading e jo trendy, så då kan jo eg drive med ispåkledning!

Heilt nydelig forresten, å ligge i soveposen inn i det tynne teltlaget som skille meg frå uveiret utanfor. Då trengs ikkje verken bok eller musikk, for atmosfæren e ganske so dekkande!

Ogso e eg som regel nokså trøtt når soveposen står for tur. Blir vel bok etterkvart som det her blir vanesak. Har nemlig med meg Da Vinci koden, for den skal visst vere bra. Men den er tung! Ho skal på sikt bli lettare, etterkvart dei lesne sidene blir brende. Foreløpig e ho fortsatt like tung…

Pleie å starte dagen tidleg, for å kunne gå i soloppgang. Heilt utrulige norningstemninga. Og terrenget har vore veldig variert. So dei som meina Hardangervidda er kjedelig, e nok meir vande med TikTok!

Anten var det storslått natur, eller so va det lange vidde, som gav meir ro i sjela og meditasjon enn dei høgste fjella i Nepal! Ikkje at eg har vore der, men har sett på film at det e der mange monka drive med sine rituala. So her trengs ikkje balsam i toalettvæska for å vaske sjela rein!

Apropos rein, so har eg dessverre for min del ikkje truffe på noken. Men gevir e det nok av her oppe! Eg veit om ein heime som sikkert vil eg skal røske med meg alle eg ser, men pulken e dessverre for tung til dragse med på noke meir…

Har lese ei Knallgod bok av jan guillou om då dei bygde brue og togbana over Hardangervidda tidleg 1900 talet. So eg må sei at brubyggarkunsten her oppe har tapt seg med åra!

Blei etterkvart litt intensive og lange daga, ettersom eg prøvde å rekke over fjella rundt kongshelleren, før snøstormen skulle komme. Eg telta før oppstigninga mellom helvetesnutane etter ein lang dagsmarsj, og skulle ta fatt på oppstigninga morningen etter.

Veldig spesielt å ligge i telt i botnen der nede, helvetesnutane skua over meg i stjerneklart veir.

Etter 9 gode tima med søvn i ein rar draum, såg eg kjapt på kartet, og tok til med oppstigninga i morgendiset. Det var voldsomt tungt i laussnø og tung pulk! Eit steg i gongen!

Etter ein god time begynte det å sjå ut til at det var skremmande bratt der oppe, og eg lurte på om eg måtte ta fleire tura med klatring for å få med alt som var i pulken. Den e jo altfor tung å klatre med! Blei ganske so fortvila då eg såg at eg hadde gått opp i feil juv… Då blei det ekko i i helvetesnuten, for å sei det sann! Ein og ein halvtime med blodslit for ingenting.. rennde skamfull nedatt og starta på ny oppstigning lenger vest.

Der var det so bratt at eg måtte ta av skia og få på meg gamasja, og gjekk nesten på alle fire i ein god time, før eg ankom toppen av bakken!

Då var det å helle i seg to pakka med kakaopulver som vinden tok halvparten av, for no skreik kroppen etter sukker! Fysøren so frustrert eg var på veg opp. Dette var nemlig ikkje planen i utgangspunktet. Eg hadde tatt ei anna rute i samarbeid med Keylen, for det såg kjappare ut. Mi opprinnelige rute, gjekk eit par mil lenger aust. Men eg traff jo ikkje på han igjen, so den ruta eg tok no, utan dekning, var heller ikkje ruta han gjekk. Det viste seg seinare at det er INGEN som tar denne ruta på vinteren, fordi det er so bratt. Spesielt ikkje med pulk! So folk lurte fælt då eg omsider rennde ned eit fjell på andre sida og inn på scootersporet til vinterruta før Finse…

Men å gå gjennom fjella der oppe i høgda i tåka var egentlig kjempe spennande! Det e nok ikkje for ingenting at det heite helvetesnutane og helvetesgjelet! Sjølv om det høyres ut som at dei er namngitt av ein tiåring som nettopp har lært seg å banne… Lykkerusen strømma i allefall fritt rundt i kroppen i det eg vandra der oppe med kakaopulver i ansiktet.

Eg syns det e veldig fascinerande, at kroppen og haue vil vidare nordover, og når sånne ting skjer, og ein kjem seg gjennom det, so får man so utrulig godfølelse at ny energi og ståpåvilje liksom berre kjem og kjem. Og her trenge eg ikkje spare energien til kommande jobbveke eller andre ting, for det e jo kun å komme seg nordover eg skal! Oi so herlig enkelt liv for haue! Då e det mykje lettare å takle motgong…

Traff faktisk på tre stk i scootersporet, der to av dei hadde gått norge på langs året før, deriblant tidlegare forsvarskompanjong Borgen. So hei igjen, Borgen!

Og rett før eg ankom finse, tok eg faktisk igjen Keylen, som hadde hatt lette daga i scooterspor i motsetning til meg. Han dreiv å prata med ein polsk eldre kar i sporet, som visstnok hadde vore på sydpolen tre gonga. Han tok meg meir som ein rik skrythals, enn ein inspirerande eventyrar, so vi braut fort opp og gjekk ganske so fort vidare og ankom Finse.

Der var det speseilt! Men røde kors hadde booka dnt hytta, so vi måtte inn på hotellet for å ta ein pust i bakken. Ganske so sliten og prega etter dagsetappen som eg var, falt eg for fristelsen for å kjøpe eit herleg kakestyke.

Men det fekk eg ikkje ete meir enn halvparten av, før vi blei kasta ut grunna dårleg fotlukt! Med ei allereie ganske so kort lunte den dagen, blei eg sopass fornerma at eg pressa resten av kakestykket inn i munnen min, og sa takk for maten, med gomlespråk! La fatet på disken og gjekk rett ut! So med bismak av både Finse og kaka, tok vi oss vidare mot Geiterygghytta. Keylen har fått fotsopp, so eg skulda på han som ein femåring ville gjort. Men eg lukta nok ikkje so bra på beina eg heller.

Eg skulle eigentleg ha posta ditta då vi var der på finse med dekning, og hadde fullført Hardangervidda. Men grunna uveiret som skulle komme, måtte vi vidare for å komme oss over fjella dei to neste dagane. Korleis det gjekk i snøstormen, kjem i neste innlegg!

Følg med i neste episode!

skrivande stund, er eg veirfast på siste hytta før målet i denne omgang: Haukelseter! Mens eg ligge her i soveposen på sofaen med ein tilfreds trøtthetsfølelse og høyre på snøstormen ute, tenke eg på kor heldig eg har vore dei siste ti dagane. Syns eg fortente det litt, etter forrige gong med storm og forkjølelse, men det va jo ikkje måte på! Og for eit utrulig liv! Einaste fokuset er å komme seg vidare nordover, og dekke dei primitive behova, som å ete, drikke, kvile og varme. So skjer det likevel so utrulig mykje artig å spennande på turen likevel! Og her blir det ingen distraksjona, som det lett blir heime?

Kjekt å kunne skrive litt om turen over sirdalsheiane/setesdalen her, men ikkje mykje, vil jo ha mest for meg sjølv, og faktisk fekk eg litt senebetennelse, eller hovna i allefall veldig opp i eine handa, då eg skreiv dag for dag i starten av turen, i januar. E jo litt ironisk å få senebetennelse av å skrive på mobil, når ein skal leve friluftsliv og komme seg vekk frå alt det der… Snikskryten får vere at henda mine ikkje e vandt til å bruke mobil til vanleg!

Først vil eg fortelle om ein vanleg dag her oppe, sett vekk frå alle detalja, for det syns eg nemneverdig i seg sjølv!

Vakna som regel 5 eller 6 (for eg pleie å slokne rundt ni, som sikkert høyres kjedelig tidleg ut, men wow, det er undervurdert!) då er det ein halvtimes tid med lydbok, for her e det ingen stress! So kjem eg meg avsted, og fordi eg starta so tidleg å gå, var det måneskin dei to første timane, omtrent kvar morning, som er heilt magisk start på dagen. Tippa på at det hadde vorte slutt på krig i verda, om alle kunne ha starta dagen sånn!

Fordi eg ikkje ete frukost (ekje svolten på morningen, so koffor ete?) so pleie eg å sette meg i ly på ein fjellknuas, hoppe opp i den usynlige fjellduken eg har med, hive i noke pemmican på primusen, og nyte ein kraftig og god frukost I SOLOPPGONG etter eit par tre tima gåing. Dei frukostane/brunsjane e man skikkelig svoltne til, og kven er vel betre til å lage god mat, enn svolten sjølv?

So e det berre å gå vidare, mett og god, i sol, gjennom dagen, i variernade flott natur. Og det har vore lett føre! So det her har gått som ein draum! (Bortsett frå siste dagen, der eg holdt på å klikke!) Ogso e det artig å komme fram til ei ny hytte kvar dag, men det har vore ganske so kaldt, so å ligge i posen inn til ovnen, har vore standard prosedyre. (Heilt til det har komme folk, for då har eg kjapt heve soveposen inn på eit soverom og såtte meg sivilisert på ein sofa, med ei tilfeldig bok frå hytta i fanget).

So får eg gjere litt som i 71 grader nord, nemlig å klage på kor tung sekken har vore, for det har jo ikkje berre vore fryd og gammen! Den trykte skuldrane ned i ribbeina, og ribbeina ned i hoftene, og hoftene ned i beina og beina ned i… Koftene! Neida, men den va ganske so tung i starten, so då eg rende nedover skrentene med småbjørke som slalomstikker, såg det nok meir ut som ei kråke på ski, enn at eg hadde god gli! Ikkje mykje elegant. Iallefall ikkje når eg tryna, for å snu seg på magen, og reise seg oppatt, føles ut som ein to minutters brytekamp mot bakken!

Apropos tung oppakning, so møtte eg på ein gladgutt på ca min alder, med sann ca like stor oppakning, allereie første dagen. Joda! Han var frå Australia og hadde også for seg å skulle gå norge på langs. Då gjekk praten i eit banka køyr, so å gå i tillegg, fekk lungekapasiteten testa seg.

Han var nok eindel betre form enn meg, men eg holdt tritt, fordi på unnabakkane rennde eg som regel rett ned, mens han måtte ta det meir varsomt, ettersom at det var surfebrett han var vandt med, ikkje ski… Man kan sjå på spora at han fortsatt trur han står på surfebrett der han trakka sidelengs nedover bakkane… Hehe ikkje meininga å gjere narr av utlendinga på ski!

Han dreiv på med doktorgrad for å kunne forske på Antarktis, so eg kjende meg ganske so liten der eg tenkte på min tømrarbakgrunn. Ogso hadde han nett vore med i ein australsk realityserie om å overleve ute, ganske kjendt visstnok, so han hadde kun overlevd på kokosnøtte i nokre måneda. Han må ha likt det, for på denne turen er det kokosolje og penaøtte som blir det han skal leve på. Så også han har skjønt at feitt er gull.

Forresten kunne han ikkje sei om han vant pengepremien i den realityserien, (faktisk 500 000 dollar, som er vel fleire milliona norske krone) for då måtte han visst i fengsel ettersom at serien drive å går no. Men eg tenke med meg sjølv at fordi han no går norge på langs, istedenfor å jobbe ved sida av den dyre doktorgrada si, so antar eg at han vant. Men ikkje sei det til noken!

Eg følte meg heller ikkje veldig barsk då han kvar gong, etter at vi hadde prata godt på hyttene på ettermiddagen over litt forskellig god mat, gjekk vidare nokre tima i kveldsmørket, for so å legge seg i telt i tjue minus… Mens eg slokna i ei varm hytte.

Men so tok eg han som regel igjen på føremiddagane, fordi eg starta nokre tima før han på morningen… So litt konkurranse blei det mellom oss gjennom dagane! Og det kunne gå fleire daga mellom kvar gong vi såg kvarandre, for vi tok litt forskjellige veivalg.

Har sett både reinsdyr spor, hare og rype. Men! Har og sett nokre store spor av og til, og den eine gongen var dei heilt inntil eine hytta eg ankom… Gaupe eller bjørn tenkte eg og blei litt redd. Etter å ha streva litt med å ha pressa meg gjennom inngongsdøra til hytta (utfordrande med stor oppakning), var det eit svært bilde av ein brunbjørn i stova!

So eg begynte jo å lure på om det faktisk kunne ha vore bjørnespor eg hadde sett… Då det hadde begynt å mørkne, og eg skulle til å ete, banka det so heise på døra at eg skvatt, og mista skeia mi ned i gryta! Det gav seg ikkje heller, det blei berre meir og meir kaving der ute! Eg blei livredd for at det var bjørnen som ville inn i hytta, og lurte på om det var lange kniva på kjøkkenet! Men før eg fekk snudd meg, BRASA det inn ein hutrande australienar som banna på australsk over kor vanskelig det skal vere presse seg inn ei lita hyttedør! Han var beinfrosen og utmagra, for det hadde visst ikkje gått so bra dei siste døgna for han…

Då blei det enda ei pemmicangryte, og vi koste oss med kvar vår, mens ptaten gjekk i eitt over ka eventyr vi hadde hatt sida forrige treff. Eg tenkte jo at han var milevis foran meg, men her ute kan allting skje…

Når eg er inne på kveldskos med forskjellige folk, so va det litt sann at eg tenkte nesten kvar gong eg ankom hyttene trøtt og sleten at det ville vore herleg med ein rolig kveld med lydbok og kviling for meg sjølv. Men nesten kvar kveld kom det noken brasande inn døra, og det førte alltid til ein kjempe koselig og hyggelig kveld. Veldig kjekke folk! Artige og fine samtala å ta med seg!

Faktisk mest utlendinga. Tyskar (som hata seg sjølv for at han var tysk) belgisk kjærestepar der han var psykolog og ho var søt, og han austrlaske som dukka opp fleire gonga, og ein rypejegar som ankom kl to ei natt. Eg hadde gått ut for å tisse midt på natta, so gjett om eg skvatt då det plutselig var ein jeger foran meg! Ja og forresten, ein småbarnsfamilie og, som blant anna hadde med ein pulksovar på fire år, som var so full i overskudd då dei endelig kom fram til hytta, at han underholdt oss heile kvelden.

Litt fristande å nemne at han i det belgiske kjæresteparet, som forøvrig hadde gått Island på langs, faktisk hadde lese om Roald Amundsen då han var yngre, i Belgia. Han og hadde bete seg merke i pemmican, at Amundsen brukte det, so han blei ganske so opp i det, då eg fortalde at eg baserte provianten til turen på det. Ho lo og meinte at dei var vegetarianarar, men han meinte at det var kun då han var heime, so han ville smake. Han syns det va so godt at han skjønte godt at eg kunne ete det kvar dag her ute. Men det sa han først då ho gjekk ut for å sjå til hunden.

For veldig sosialt e det jo ikkje, å ete ei sånn gryte i den settingen, so vi åt heller linsegryte dei hadde laga og sjokoladekake, som eg skal innrømme var veldig godt, det og.

Forresten, der banka det på døra! fem stk frå Jehovas vitne! Neida, dei kom heller brasnade inn i hytta, klisjvåte etter veiromalaget idag. Også ikveld blei det veldig kjekt, med ein kjempe kjekk gjeng! Og fordi eg allereie har det kristne livssynet, slapp dei arbeidet med det.

Og eg åt faktisk berre ei skål med havregrynsgraut, mens dei åt burger på kvelden. Aiai, the table has turned! Neida, det var heller det at dei to siste dagane var eg tom for pemmican. So eg fann tilfeldigvis ein stor pakke havregryn med dato 25.01.04. Satsa på det var amerikansk dato…

Pemmican fungera altso fortsatt heilt supert. Havregrynsgraut, ikkje like bra. havregrynsgraut blir eg so oppblåst og stappmett på lenge før eg egentlig har fått i meg nok energi. So då går eg å e svolten og stappmett på sanme tid! Det gjer eg ikkje med pemmican…

Gjekk uten å ete frukost eller noke før eg ankom Haukeliseter idag, for eg var tom også for grauten igår. Det blei ein våt marsj på nokre tima før eg endelig ankom mitt andre delmål. Og gjett om eg blei glad då den kule jenta bak disken sa eg kunne ete so mykje rømmegraut eg berre ville! Det blei tre store skåle! Og då blei eg mett på ein god måte igjen, for den satt! Faktisk med kjentfolk!

No e det so utrulig mykje meir eg kunne fortalt, det har virkelig vore innholdsrikt, men eg får runde av for denne gong. Og no begynne det å bli ildt i handa!

Då blir neste kapittel pulk og telt over Hardangervidda! Ingen av hyttene er opne grunna reinsdyr kalving. Dei vil ikkje ha so mykje folk der oppe no. So her blir det disiplin for å gjere dei rette tiltaka, so ikkje alt bli vått og kjipt! For i teltet mitt har eg verken omn eller ved!

går utan kviledag på huskelister, for eg vil komme meg opp i høgda før all snøen kjem på måndag. So får eg heller ligge i teltet heile måndagen og lese bok!

Takk for no!

Hei og hå! No er kroppen snart tilbake igjen på tur, og det blir veldig godt, for haue mitt forlot aldri eventyret, sjølv om luftveisinfeksjonen drog meg heim! Heime har eg jammen isolert meg i huset og oppe i hengekøya, trass for at det skurra fælt i mi sosiale antenne! For no skal eg søren ikkje bli smitta av verken det eine eller det andre. No har eg jo hatt to luftveisinfeksjona på kort tid, og legen meinte eg må ha blitt smitta den andre gongen og. Immunforsvaret er nokså slitent no, og nye infeksjona bryte fort ut då. Det får vere nok helseprat, for man kan vel bli sjuk av det og!

Apropos å tenke seg sjuk, so har eg tenkt meg heilt tullerusk på om eg skal gå med sekk eller pulk, fram til haukeliseter. Pulk er ikkje tungt for skuldrane, men å dra på den, gir nok ein større kraftanstrengelse enn sekk, so pulsen blir totaltsett langt høgre gjennom dagane. Ein går og fortare med sekk. Skuldrane får heller skrike, for det er luftvegane eg vil skåne no). Frå Haukeliseter og nordover blir det pulk, når helsa og formen er blitt sterk nok til det. Og eg treffe jo sikkert der mitt i vinterferien, då det er tjukt i folk på hyttene… Då blir det telt!

Når til og med pappa meina sekk, so satsa eg på det. Det blir tung sekk, men letta litt ved å droppe å ha med telt. Då må eg rekke fram til hyttene kvar dag. Eg må gå når det er fint veir, og skulle det komme ein storm, har eg med ein fjellduk eg kan krype inn i. Sovepose og liggeunderlag tar eg med og. Men det er siste utveg.

Prøva å vise dåke «soving i jervenduk» her, men dåke ser nok verken meg eller duken, grunna dens vesentlege kamuflasje. Prøva å titte opp, so dåke kanskje kan skimte siluetten av duken, men det var ikkje so lett. Kamuflasje er lurt, so ikkje bjørn og ulv ser meg om natta. Eg har trua på sove i den med sovepose og liggeunderlag, men det forutsette at det må finnes tre der, for å kunne henge opp dinna usynlige duken. Etter ein rask kartsjekk, ser eg at eg skal bevege meg nesten kun over tregrensa, so eg tenke dette er ein idiotsikker plan. (Håpa ironien går å gjennomskue her…)

Når eg er inne på prioritering av utstyr, kan eg nemne at eg droppa lesestoff, reservegreier, yndlingskniven, kjøkkenopplegget, headset, geiteskinn, ekstra klede, eine ullvotteparet, sokkar, fotpose, broddar, snøbrillene og ekstra boxer. Til og med lykke-legokrigaren min. Og blåbærsylta… Harde bud! Men jammen blei sekken stappa likevel. 29Kg uten vatn, for eg bruka camelbak på magen, for drikking og smeliting av snø. Då sleppe eg som sagt å bruke bensin til det. (5dl for 10-15 daga. Hmmm, det helde vel det?).

Då laga eg plass til mitt største primærbehov: Mat: pemmican, for eg har fortsatt klokketru på det som drivstoff. Og litt geiteost som tilbehør. Men også ein tredje ting her, for eg var so heldig å få ete heimelaga surdeigsbrød hos familien i kristiansand då eg avbraut turen forrige veke. Det va so godt, og eg tålte det so bra, så eg fekk ein ide! Vaffel.

Mekka ihop ei svær røre med fersk surmjelk, omtrent rett frå jura (Kjøsnes matauk). Ilag med surdeigstartaren eg fekk, speltmjøl og havregryn som eg lot stå over natta å syrne. Då skal i teorien bakteriane ete det magen min ikkje fordøye so bra. Det fiksa bakteriane for meg, og får som premie, av å bli eten opp av meg… Næringskjeda blir komplett, akkurat som når vi ete dyr som beite i utmarksområda! I tillegg til at magen min får masse gode bakteria. Revolusjon! Eller surdeig er visst ein metode som er over 10 000 år gammal. Gøy for det!

Dagen etter, heiv eg i 30 ferske egg frå ørret-etande høns (kjøsnes matauk) og smelta masse storfespekk (grimsbø gard) og eit glass heimelaga ripssyltetøy (meg!). Tilsatte alt det i røra. For ei røre! Den blei til 80stk vaffel, med Emma Watson i bakgrunnen. Det her burde få maskineriet mitt til å gå som eit olja lyn over viddene! Pemmican er grunndrivstoffet, men det kan vere fint med litt variasjon i kosten. Då får eg jammen smugla med litt surmjelk og syltetøy i vaffelform, og. Som dei sa der nede i Kristiansand: Kappløp mellom meg og myglen, om å ete vaflene opp først! (Men eg har ikkje alle 80 vaflene med i denne omgong, altso. Dei blir sendt med posten ilag med alt det andre, i sendingane ettersom kor langt nordover eg kjem.)

So no som alt burde vere tima og tilrettelagt, har pappa køyrd meg heilt ned att til der eg slapp, så går vi opp til Øyuvsbu, der eg fortsette åleine dagen etter. Tar kanskje ein kviledag, for å orke å gå heile etappen til neste hytte dagen etter. For eg vil prøve å unngå å ligge i den duken av ei usynlighetskappe for einkvar pris, for den natta kan nok bli unødvendig minnerik. So får heller telting, fisking og båling bli prioritert seinare i eventyret, når kroppen er sterk nok til å dra pulk!

Då blir det nytt innlegg ved neste dekningshytte, kanskje om ei vekes tid!

Uveiret har holdt meg inne nokre dagar på DNT hytta Øyuvsbu. Der har eg kosa meg ilag med x antall bøke. Faktisk funne roa veldig, trass stormen utanfor. Var til og med gitar der, og heldigvis ved, so eg slapp å bruke gitaren til det!

Etappen til Øyuvsbu, var veldig fin. Det var mykje lettare føre, supert veir og drit kul natur! Til og med sola fekk meg nesten til å renne oppi ei elv, fordi ho tok oppmerksomheten, dei sekunda ho gløtta fram. Spennande å ta seg fram med kart og kompass! Dessverre var limen på dei nye fellene mine so elendige at dei begynte å sleppe, so ettersom at teiping ikkje fungerte, gjekk eg over til kortfella.

Men fekk faktisk fiksa dei på hytta, ved å overføre limen frå kortfellene, til langfellene. Bruke varmt jern som smelta limen. Fekk ordna til blakfeste ved å bruke hermetikkboks som vist på bildet. Kry som fy! So at søstra mi lot oss sjå MacGyver då eg var liten, etter skulen, til trass for at ho egentlig heller ville sjå Home and away, var god oppdragelse!

-For MacGyver var jo so kreativ til å lage felle mot kjeltringane, so eg syns det å ordne felle, var ganske so overførbart! Ja altso: felle – skifelle… Søren, dei som enda ikkje har forstått ordspelet her, kan ta seg ein bolle!

Ogso har eg har ein gladnyhet å dele! Kom fram til ein ny favorittkombinasjon! sjokoladeplate, sjøsatt i rømmegraut! Eller som eg heller lika å kalle den: «Søte Kontikis Reise, på dei Sju Mektige Hav!»Dei som ikkje blei med på ordleiken her heller, får berre ha det so godt. Men her er ikkje utfallet på reisa heilt historisk korrekt, for kontikiflåta smelta, går i oppløsysning, så Heyerdahl og co synke, drukna og dør. Med mindre grauten e kald, men då blir dei etne levande, og dør. Himmelsk godt er det uansett, for matrettens etar!

Får unnskylde litt lenger innlegg her, men tok meg friheita, for blir nok ei stund til neste. Og ka e vel ein actionfilm uten litt background og oppbygging? (Marvel og fast n furious)

Det har dessverre ikkje berre vore veiret som har holdt meg lenger på hytta, men luftvegssmerte, og nedsatt allmenntilstand. Det starta allereie då eg gjekk frå gaukhei i storm. Kanskje litt derfor det va litt tungt mentalt då. Årsaken kan vere tilbakefall på coronaen/luftveisinfeksjon eller ny infeksjon. Men eg er redd for at det er litt meir komplisert enn det.

Dei fleste av dåke som har fulgt meg hittil, veit at eg pressa meg altfor lenge med lungebetennelse/kyssesjuka for nokre år sida. Blei sengeliggande eit år, og brukte eigentleg fleire år etterpå på rehabilitering. Legen meinte at eg kunne bl a ha lettare for luftveiskomplikasjona i ettertid.

Koffor i all verden prøve å gjennomføre noke so unødvendig som det her då? Litt av ein måte å takke for helsa eg har fått jobba oppatt!

No trenge eg kanskje ikkje gå noke djupare enn at norge på langs har vore ein drøm i mange år. Men det er litt fristande å synse litt. Trur det bygge seg opp eit stort behov om å kunne i ein periode, leve der det ikkje er helsa som begrensa. Man blir jo drit lei av å ta hensyn. Redd for å bli utmatta på ny.

I dagens samfunn. Viss man har lyst til mykje forskjellig, er det so altfor lett at timeplanen blir altfor full! So sjølv om at det er gøy og givande, blir det helsa og trøttheten/stresset som begrensa. Sjølv om viljen vil meir!

Å gå norge på langs, er jo i prinsippet eit enkelt liv! (sjølv om det på sin måte er veldig spennande og utfordrande). So eg hadde håpa på at kroppen då hadde fått tid til å gradvis bygge seg opp til ein robusthet, som får meg til å føle på den frihetsfølelsen eg følte på før utmattelsen… At det heller er formen som begrensa, og viljen. Ikkje helsa og utmattelsen.

Eg meina jo selvfølgelig at man skal spele på lag med naturen og seg sjølv, man er jo ikkje maskine heller, sjølv om det av og til hadde vore litt enklare å forholde seg til!

Får runde av her, so ikkje noken av vennane, som er psykologa, henta meg inn for ein time eller ti! Hehe

E som sagt takknemlig for helsa eg har, men dåke forstår vel.

Men skal eg få komme meg dit, velge eg å bryte no. Forbanna frustrerande, men fornuftig, om eg skal sei det sjølv. Må bli frisk før eg kan fortsette.

Får komme meg heim. So då får eg starte tidleg på morningen. Gå heile dagen ned til bygda, som eg tenke tar to timar, men tar seks. Anstrenge dei såre luftvegane og spytte grønt. Få heika med ein veldig hyggeleg kar som tilfeldigvis skal ein time i samme retning, som drive med paragliding, og meina eg heller burde fly resten av turen til Nordkapp med det. Slepe pulken inn på ein kafe og ete raspekaker, eller komle som det heite her, mens to eldre damer diskutera gardinene dei har heime. Slepe pulken til nermaste busstopp i sentrum med null snø, men mykje ripeeffektiv sand. Ta bussen til Kristiansand, som tar 10min å betale for, fordi man må laste ned ein app. Overnatte med eine søskenbarnet i kristiansand m/koselige gøyale fam og ta 12 timers busstur heimatt dagen etter. For å bli frisk, og vende tilbake etter det.

Hmm. Ja! det kan gå.

Blei mykje personlige greier i det innlegget her, skulle ikkje ditta berre vere ei skildring av ein tur? «Følg Øyvinds terapitur i håp om å finne helsa han egentlig allerede har!» Kunne vel vore meir treffande. Men kanskje det er nokre som kjenne seg igjen i det eg prøva å få fram her, vi har jo alle kvar vår bagasje vi dragsa på.

So får det heller bli meir upersonlig, strukturert reiseskildring etterkvart! Og langt kortare!

Og kronglete start på prosjektet, trenge ikkje bety at det blir noke mindre eventyr for det! Og når enden er god, er allting godt!

Satsa på det!

Takk for no, so fortsette vi frå Øyuvsbu når eg er blitt frisk, om ei veke, eller to eller tre!

Litt dekning, so då blir det ei lita oppsummering av mitt første møte med kong vinter, for jepp! Der fekk eg endelig min realitetssjekk…

Trur eg gjekk meir på beina, enn ski, for det va so utrulig kronglete. Til og med langfellene på skia fekk ikkje feste. Kom meg nesten ikkje opp dei bratte bakkane, grunna skare og tung pulk, eller skavlete snø eller ingenting snø! Og etter å ha streva med å dra den blytunge pulken opp bakken, som av og til nesten ikkje er å rikke! Ja, då skal vi renne ned igjen, like bratt! Og pulken elska å dytte!

Første dagen velta eg sikkert pulken 30 gonga, satte den fast 20 og tok av og på skia meir enn dei fleste gjere på eit heilt år! Ikkje var det enkelt å navigere med kart og kompass heller når nesten alt er kvitt, og sludden legge seg på dei vindusviskarfri brillene mine. Og dei tre surmjelk kartongane som skulle vare heilt til Haukeliseter, blei oppdrukne allerede første dagen. 0,5km i timen, o hei kor det går! Nei! Det her var drit tungt..

Tilbake til litt meir alvorlig tone. Eg leve nok meir i nuet enn eg har gjort på lenge. Føle kvar einaste celle i kroppen er påskrudd for å komme seg gjennom dagane i nogenlunde god behold. Mangelen på følelse av kontroll, gjer at inntrykka blir store, og eg føle meg sårbar. Men det føre også til at eg ikkje klare å nyte nuet.

Eg kjenne ikkje på noke ro i sinnet i naturen, men sårbar og utilstrekkelig. Eg føle den heller er brutal og nådeluas, enn at den er flott. Kjenne meg langt utanfor komfortsona. Til og med mørket påvirka meg her, sjølv om det aldri gjer det heime.

Klart at mykje av dei negative følelsene, skuldast utmattande daga. Og spesielt lite søvn i teltet, men ja, det har nok blitt eit ganske so brutalt møte med vintereventyret, som sikkert har gjort sitt på psyken.

Når det er sagt, kjenne eg virkelig at eg leve. Det er ekstremt spennande. Klare ikkje å lese bok på kvelden, for hjernen tenke kun på korleis eg skal gjere det bedre neste dag. Det er so utrulig omfattande. Må prøve å gjere ting rett heile tida, elles straffast det momentant.

Eg vil sjølvsagt fortsette. No føle eg ingen mestring, men det vil endre seg etterkvart. Rutinane, kart og kompass, formen, det mentale og masse meir, vil gradvis bli bedre viss eg fortsette. Då vil eg kunne kjenne på gleden igjen, og flott natur og alt det der, både mens eg går, men og om kveldane. For då vil eg kunne ha overskudd av energi. No er eg berre nedbrutt, og alt blir overveldande.

Men tilbake til det gode, før innlegget går langt over maksgrensa!

For matlysta er der! Pemmican fungera kjempebra, får lett i meg rundt 8000 kaloria pr dag uten noke kvalme, eller ubehag i magen. Har bra energi, og søve søtt, so lenge det ikkje er i eit telt i sterk vind.

So no e det game on! Konkurranseinstinktet sprudla! Slutt på romantiseringa av vintereventyret! La faktisk til og med igjen hjorteskinnet mitt på forrige hytte, for det er berre tull å skulle dra på noke so tungt når det ikkje er nødvendig! og so vil det forhåpentligvis ikkje vere null sikt og sterk vind ooog sludd, heile tida resten av turen…

(Dei får heller arrestere meg for det med hjorteskinnet, men eg tippa på at dens neste eigar, syns det var fint eg la det igjen. (Eg skreiv ein forklarande lapp)).

No blir eg veirfast på dinna hytta, som eg fann i snøfauken. Tusen hjertelig takk til hytteigaren som lar hytta stå open for sånne desperate sjele som meg! For å gå i snøstorm oppe på fjellet, er berre idiot. Det hadde gått nokre tima til, før eg hadde nådd neste dnt hytte. Vinden skyte sludden gjennom kleda, so sjølv med puls langt over terskel, klare ikkje kroppen å produsere nok varme. (Sjølv om kleda skal vere godt impregnert). So då e det hyttekos å høyre på stormen, mens eg har fyr i omnen! Men søren altso, la igjen harry potter boka i den forrige hytta for å spare vekt! So det blir NT og roman om Djengis Khan, som eg ikkje kunne legge igjen, for den er biblioteket sin! Forhåpentligvis ein grei nok kombinasjon for mental helse.

No tippa eg det fort går 2-3 veke å komme seg til Haukeliseter. Langt meir enn eg hadde tenkt. Men det skal det få lov til å gjere! Det er mykje tyngre og meir kronglete enn forventa. No får det bli nokre daga til neste innlegg, og då e det nok ikkje like deprimerande som ditta! Og heller ikkje like langt…

Då er pulken pakka etter noken harde prioriteringa, som for eksempel kem av desse to lykke-legokrigarane mine, som skal få vere med, og kem som blir kasta ned i sekken som blir sendt med Norgespakke heim. Må jo prøve å redusere vekta her!

Det blir kart og kompass. For å bruke mobil, distrahera meg til å trykke på alt mulig anna, når eg skal sjekke ruta. (Plutselig har eg gått feil retning i ti minutt, med ansiktet ned i sjermen, fordi eg kom utfor å lese ein provoserande artikkel om Elon Musk. Distre – distrahert? Det e noke slektskap der…

Kjem til å ha dinna lissje sekken på magen. Den har ei vannblære på 3 liter i seg. Putta eg snø i den, smelta det til drikkevatn, grunna kroppsvarmen min. Slangen går ut gjennom armen, på innsida av jakka, so eg kan drikke ganske so hyppig, og det fryse ikkje til is. Då sleppe eg å drive å bruke bensin og brennar til snøsmelting. Og måtte opne opp pulken kvar gong eg skal drikke. Blir heller meir som ein «fremen» som går rundt med vatn på kropp, og tar veldig godt vare på det, for dei som tar Dune referansen…
Genialt system, må berre unngå gul snø. Og for ikkje å snakke om å unngå at blæra sprekk, og eg får 3 liter vatn splæsj rett på magen, i 20 minusgrader. Men det skal ikkje skje.

Og mat har eg vel fått fram so monge gonga no, at eg vil vere sjølvforsynt på tørka kjøtt blanda med smelta fett frå beitedyr. (Bomma kanskje litt på kostholdsrådas der). Litt spent på om apetitten vil få i seg nok. At eg ikkje blir kvalm, lenge før eg har fått i meg det eg trenge va kaloria, no som energibehovet har gått so opp. Eksperiment! Går jo til nøden å kjøpe noke Joikakake på hyttene , om dei har det. Eller Vilti som det no heite, ettersom at joika blei litt i det krenkande laget.

Blir mest hytte no i starten, eller telt om eg ikkje rekke fram i tide. Føret er skare med litt laussnø oppå, altså veldig gunstig. Berre håpa snøen dekke overalt, for eg greie ikkje bære pulken! Ogso e det meldt eindel vind, so eg bllr nok veirfast på hytte ein dag her og der, med mindre eg ligge i telt, for då blir man vel so rastlaus etterkvart at man går vidare om det er aldri so stor storm! Neida, skal sjølvsagt ikkje ta noken sjansa. Gjer ikkje ditta for å trasse grenser eller prøve å vere tøff! Heller for å kunne drikke masse surmjelk! Heh neida. Man har kun fått tildelt ei helse her i livet, so den vil eg behandle med respekt. Tar ikkje sjansa!

Forhåpentligvis har ikkje brøytebilen måka heile fjellet, brøytekanta e litt kjedelig å gå på.

so då går eg beyond the wall (for dei som tar den referansen). Der forsvann dekninga. Skrivast om ei veke eller to!

søren altso, var dekning på frukostplassen. Får vise at humøret er der. Men no skrur eg av telefonen! (Fekk ikkje vekk blåbærsylta frå nasa)

Fann litt roen her, so eg tok ein kviledag til. Eg får la kroppen få litt fred etter sjølvpininga på den transportetappen på veg…. ogso la eg merke til at det var eit bibliotek på loftet som måtte utforskast og massasjestol som måtte utslitast. Ogso har eigaren her og eg kome på god bølgelengde, so eg fekk forsåvidt fyllt mitt sosiale behov, før dei folketomme etappene dei kommande dagane. Og idag kjøpte han surmjelk til meg. Jej!

Vil skryte veldig over servicen eg opplevde her på flotte Ljosland fjellstove. Fekk føle meg som heime, fekk fyre so mykje i peisen som eg berre ville (blei etterkvart gitt tilgong til vedlageret i garasjen) og har fått god oppvartning med mat og det med at han sende sekken heim i post, og oppbevaring av pulken før eg kom.

Det vil nok ta 7-14 daga herifrå til Haukeliseter, der eg får gått vidare over Hardangervidda. So no blir det sikkert null folk å treffe på lang tid. Det blir rart! Kan godt vere det ikkje blir dekning heller, so då sleppe nok dåke å lese noke innlegg på ei stund. Skal prøve å vere veldig selektiv på oppsummeringa når eg kjem til Haukeliseter. Sjølv om inntrykka kanskje blir såpass store der oppe i guds frie natur, at til og med oppvasken, kunne eg nok ha skreve ei heil avhandling om.

Men blir eit lite innlegg før eg stikke i mårå

Kviledag. you’re worth it, som dei sa på den dusjsåpereklama før. Ogso var det togbane her inne, heilt lik som den eg hadde då eg var fem! So kanskje eg blir her enda ein dag. (Ser at forståelsen for infrastruktur ikkje har blitt betre med åra).

Matskikken har heller ikkje kome seg, for det frukostbordet blei ribba, til eigarens overraskelse, sjølv om eg ikkje er mykje fan av sukker- og lettprodukt. (Men godt var det!) Forbrenninga e ganske uforskamma no, ser ut til at julefettet har brent opp allereie. Ribbeina vise jo og… ja, nei, nok om det. Har altso fått i meg for lite mat dei siste dagane. So jobben idag blei å kose seg ekstra mykje med, ja du gjetta rett: mat.

Men typisk min flaks, so blei butikken her oppe lagt ned, 31. Desember 2024. So det blei å leve på det eg har i pulken og lokalhonning frå resepsjonen.

Han som jobba her, e innom morning og kveld, og han kunne kjøpe noke mjelk til meg då han var nede i sentrum idag. So eg prøvde å ikkje virke utakknemlig då han plukka ut fettfri søtmjelk frå posen seinare på dagen. Men! Eg kan ikkje fatte og begripe koffor folk kjøpe sånn energi og smakslaus mat! Billigare e det jo heller ikkje! Og kor skal kroppen då få energi frå? sukker og raffinert planteolje?!
(Eg stod ikkje der, raud i trynet, og skreik ditta til han, so spyttet spruta over resepsjonsbordet. Då hadde han vel blitt litt molefonken der han stod med kartongen i handa. Nei, men tenkte det kanskje litt etterpå.

Og no får eg prøve å vere tolerant her, for at folk har forskjellig matsyn. Ogso får eg respektere at butikkane og produsentane må ha sine måta å tene penga på.

Han hadde visst trudd det stod skumma mjelk, ikkje surmjelk som eg egentlig skreiv. Fort gjort! So dagen slutta bra med at han lagde Ljoslandsburger av kalv frå nabogarden, dubbel porsjon. Fantastisk saftig og god!

Tenkte eg skulle lese i heile dag, men var meir fristande å berre sjå på at elden tørka dei nyvaska (snikskryt) sokkane mine, og la augene slokne av og til. Sikkert litt inntrykk å fordøye… men ny episode av Monsens eventyr gjekk fint å kose seg med.

Vakna kl 5 og venta med kriblande mage på frukosten som opna rundt 8. Sikkert litt samme følelsa som ein unge som skal opne pakka første juledag. Følte meg etterpå som ein skuffa bortskjemt unge då eg kom ned til matsalongen. Utvalget var kjøpebrød med skinke og syltetøy. Eg snudde like godt i døra og håpte på at det var litt julefett igjen på kroppen som ville holde til ljosland idag. Men det er jo tre mil med tung sekk, så eg burde vel egentlig ha noke.

Holdt på å krasje i ein litt kortvekst eldre kar, i det eg snudde for å hente sekken. Han hadde eit snilt ansikt og var kledd i svart vest, mørk dressbukse og kvit skjorte. Han hadde berre ei hand ettersom at den andre var gått av i ei arbeidsulykke då han hadde vore entreprenør i 50 år.

«E du ighe sulten?» spurte han meg med koselig Sørlands dialekt. Og etter forklaringa mi, på kor svolten eg egentlig var, så smilte han lurt og gjekk bak i «spisskammerset». Det var kun eg og to andre på heile hotellet, så han ville først høyre ka eg ville ha. Då eg føreslo surmelk, litt forsiktig, henta han fram flatbrød som søstra hans hadde baka i nabohuset, honning frå ein lokal birøkter og masse kvitost og kulturmjelk frå Tine. Kem trenge hotellfrukost med masse fancy greier, når man kan ete maule Ost med honning og flatbrød på?

Eg meinte det var langt til Ljosland, og stengde butikka, so han skjønte ka eg hinta til. Han smilte lurt igjen, og henta meg flatbrød, og lurte på om eg ville ha smør til. Njjaa, sa eg idet eg såg at det kun var plantesmør ned i korga… «Edde meierismør du ser ætter» sa han med skarreerrane sine. Ja! Sa eg og var strålande fornøgd! Då har eg nok drivstoffet som skal til for å gå til Ljosland, tenke eg!

Då var magen full, og eg kan forklare koffor sekken også er so stappfull. Har nemlig med det eg trenge for å kunne fint sove ute i 10-20 minus, masse klede og eindel utstyr. At eg ikkje har brukt det ein einaste gong, får det jo til å virke som bortkasta slit. Meeen man veit jo aldri.

So då hjalp det ikkje at eg henta ut ei klokke på butikken første kvelden, der eg kom på at eg må då ta vare på det tunge store klokkeetuiet! (Kan ikkje kaste det!) Fekk nemleg litt god tid då eg låg med luftveisinfeksjon før turen, og kom fram til at ei analog klokke som tåle veir og vind, kunne vore lurt. Det var berre 365000 klokker å velge i, på finn.no, så det var først då eg var begynt å bli frisk og klar for avreise, at eg hadde bestemt meg, og sa til han som sendte klokka, at eg kunne plukke den opp i Lyngdal, for eg hadde ikkje tid til å vente på at ho skulle komme i posten heime!

Blei ei som visstnok e identisk til dei klokkene britnae brukte under første og andre verdskrig, so det skakje stå på klokka! Litt seinare på dagen, passerte Ruben meg i bil, for han var på veg opp til Ljosland med pulken og alt utstyret. Då fekk eg lagt inn det etuiet, og fekk litt cottage cheese og headset i bytte. Øyreproppane mine hadde nemmelig streika første dagen. Så då blei det lars Mytting, søsterklokkene på øyret, ettersom eg gjekk gjennom kyrkjebygda. Gudstenesta va over for fire timar sidan idet eg passerte kyrkja, så eg traska vidare mot målet.

Då eg hadde gått gjennom den kjempelonge dalen, stoppa eg for å kose meg med flatbrøda. Men dei var so knuste at eg heiv dei like godt på primusen med masse smør og tømde etterkvart flatsmørgrauten ned i cottage cheesen eg fekk av Ruben. Mykje som kan vere godt ilag!

Har faktisk unngått gnagsår. Bruka «barfotsko» (men ser ut som vanlige fjellsko!) som betyr at hælen ikkje er høgre enn resten av sålen, og det er ingen demping, for fotbladet skal vere så inntil underlaget som mulig. Tanken bak, er at man får ein meir naturleg gange som er betre for kroppen. No e det jo ikkje naturlig å skulle gå fleire daga på asfalt med 20kg sekk, so sann sett sikkert betre med demping, men har brukt dei dei siste tre åra, så då e dei vel bra inngåtte og det redusera sjansen mot gnagsår..

På kvelden kom eg endelig fram til Ljosland, det første delmålet, før eg kan starte det skikkelige friluftseventyret. Hadde vel håpa på å få kunne kjøpe middag, men det var ingenting, fordi det var søndag! Så det blei pemmican og heimelaga pølse, som eg fann ned i pulken min, og heiv det på primusen.

Men no e eg veldig sliten og går eg som ei kråke, so det blir kviledag i mårå, med bok og dårlig mobildekning. Herleg. Forhåpentligvis gå vidare tysdag.