Kanskje litt feil å kalle innlegget Jotunheimen, for eg va berre sovidt innom. Men fekk sett mange flotte skarpe fjell. ingen klatring! So no er eg blitt gammal: går heller rundt fjella enn oppå. Topptur er ut!
Å gå nede i Tyin med pulk var pyton. Skrapelydane som skreik bak meg, mens eg drog den over grus og asfalt, var meir hjerteskjærande enn dei fleste triste sanga. Vurdera jammen å gå over til sekk no fram til røros og kanskje lenger, grunna lite snø og eindel kupert. Fekk skyss den siste kilometeren. Å ripe ned pulken til felgane, ved å dra den langs veg, e berre idioti. Får vere grense til prinsippsak det her!
I andre enden av det lange vatnet, der dei skarpe Jotun tindane var begynt å vise seg, var det som ein liten landsby. Ein anna planet! Der var bl a den kjende Fondsbu. Eg veit at det er flott å overnatte der, med god mat og ei dame som synge før middagen, eller noke i den dur. Og kvelden var begynt å dra på, so mannen med den karakteristiske dialekta herifrå, som stod å fyllte eit eller anna på den spesielle bilen sin, anbefalte meg ikkje å ta til å gå over fjellet. Han meinte at overvatnet på isen var smelta. Då måtte eg gå rundt, som ville ta timevis. Men no dei siste dagane føle eg at lokalfolk har kun gitt meg dårlige råd, so eg ville gå for magefølelsen dinna gongen. Prøve forsiktig å sjå.
Snøen som skulle komme den kvelden og natta, ville gjere det rasfare å ta seg opp skaret dei neste dagane, so eg ville gå no! (samme visa som sist høyre eg).
Isen var skøyteklar og såpande glatt, so det gjekk sikkert fire gongar fortare enn den estimerte sommartida, so av og til kan man stole på seg sjølv!
Skaret opp til Jotunheimen derimot, var so bratt og tung med at kvart steg gjekk såvidt gjennom skaren, so skia måtte av. Det tok nok heller fire gonga so lang tid, enn det den er oppført sommerstid. Då var det både svette og tåre som blei skilt ut av kroppen, og eg begynte å vurdere å rett og slett kaste mesteparten av maten eg drive å drar på overalt. Dei fleste som går so lang tur, ete vel av det dnt hyttene og butikkane har å tilby. Pulken er tung altso! Kvart steg var ein kamp med syre, og av og til lønnte det seg å heller krype på alle fire.
Men man kjem seg opp til slutt! Hadde brukt so lang tid, at eg la meg i telt lenger ut på kvelden rett før snøkavet slo til. Ufattelig godfølelse i kroppen der eg låg trygt og godt i soveposen oppe i Jotunheimen ilag med Snøholstinden og Slettmarkpiggen, rett før snøkavet slo til.
Teltet var bra nedsnødd då eg vakna på morningen, og mildveiret førte til monsterklabbing. Eller høghelasko-klabbing. 10cm snø som henge på under skia føles sånn ut! Ikkje at eg har prøvd sånne sko, men etter den etappen, konkluderte eg med at eg ikkje vil begynne med det heller!
Då eg til slutt endeleg hadde kara meg ned i dalen, fekk eg ein veldig viking følelse over landskapet.
Fjord og fjell bak lav bjørkeskog som ikkje hadde fått vokse grunna det hardføre klimaet. Det va nesten litt nivst å gå der nede, men det skuldast nok meir at eg var veldig sliten.
Og shit! Det er lite snø! Ka i allverden? Korleis skal eg gå vidare med pulk og ski no? Får håpe isen er trygg, so eg kan bruke den vidare og håpe på meir snø i den andre enden.Etter eit godt pemmican måltid fekk eg kreftene tilbake og såg lysare på tilværelsen.
Sitrusfrukt plakaten på utedoen, fyllte kroppen min med glade vitamin C berre av å glane på den. Den var tysk og. Rart ikkje alle toalett er utstyrt med slike tyske fruktplakata. So då vart dalen plutselig vakker, og traktoren med torvtak virka heller glad enn trist.
Kjende det var deilig med litt åleinetid nokre timar. Har liksom nok med seg sjølv når man er slitne! Då er det ganske so terapi å sette på noke rolig musikk på øyre og tenke gjennom dagane som har vore. So eg skulle til å skru på, men so deisa det inn to stk våte Australienara! Kaelen hadde fått tilflydd ein to meter høg tilfeldig kar frå heimlandet, som skulle gå eit par måneda framover, so då blei det liv på hytta! Eller egentlig ikkje, dei var ganske so tafatte etter dagens marsj over fjellet. Dei hadde visst nesten dødd begge to. Begynne å lure på om det er ein greie med Australienara, det å nesten dø no og då.
Dagen etter var det blitt litt kaldare, men fortsatt mykje vind og snøing. Overvatnet på isen såg ikkje heilt trygt ut enda heller. Eg lot dei gå i førevegen, for eg ville sjå om dei gjekk gjennom isen eller ikkje. Som vist på biletet, so var isen under trygg, men skorpa på overvatnet holdt ikkje alltid.
Eg har aldri vore spesielt glad i magasug og kvepping, so å gå i åtte tima der du dette ned 30cm for kvart sjette steg du tar, ekje heilt for meg.
Eg vendte attende til den trygge hytta, fyrte i omnen og tok harry potter lydboka på øyra. Det var meir likandes spenning for min del den dagen. Og fordi det klabba veldig når fellene blir våte (og skoa!) av overvatnet, so antok eg at dei sleit seg ut på det, mens eg kanskje ville ta dei igjen dagen etter.
Godt inni fantasiverden, dukka det plutselig opp to tyskera på hytta! I sterk vind og snøkav! E det mulig å få ha ei hytte for seg sjølv ein einaste kveld ila denne norgesturen?! Eg blei med dei ei stund, men kjende på at eg då eg likevel ikkje fekk fred, so kunne eg like godt gå vidare. Dei var veldig hyggelige, so eg angra nesten litt, men hadde «a real Norwegian adventurer» som dei kalte meg, tatt valget, so var det for seint snu.
Mørket hadde begynt å komme, og temperaturen hadde fallt til minus ti, so spora på isen Australienarane hadde laga, var fråse, mens dei hadde vabba våte i overvatn i heile åtte tima. Eg fekk solnedgang i fjella og månelys der eg gjekk frå kl 18-22, altso halve tida. Heilt episk opplevelse å gå der gjennom fjorden i stillheten. Fjella rundt virka mektige og eg kjende meg sårbar.
Fekk satt opp teltet ved Gjendesheim langt over leggetid, og jenta i resepsjonen fortalde at det var to stk våte og iskalde kara, der han eine var veldig høg, som nettopp og hadde komt og lagt seg ut i telt, berre eit par tima før meg. Dei måtte tørke alle kleda, sko og ski. So om det her har blitt til eit kappløp, blei det eit strategisk trekk frå mi side denne gongen. Dei hadde visst klabba voldsomt grunna slapsen under oversiden.
Neida, det ekje kappløp, no vil vi gå ilag nokre daga tenke eg. Kjekkare å samarbeide og oppleve opp og nedturane sammen.
Beklager for litt mykje skriving!