dag 16-26: Sirdalsheiane (Øyuvsbu -Haukeliseter)

skrivande stund, er eg veirfast på siste hytta før målet i denne omgang: Haukelseter! Mens eg ligge her i soveposen på sofaen med ein tilfreds trøtthetsfølelse og høyre på snøstormen ute, tenke eg på kor heldig eg har vore dei siste ti dagane. Syns eg fortente det litt, etter forrige gong med storm og forkjølelse, men det va jo ikkje måte på! Og for eit utrulig liv! Einaste fokuset er å komme seg vidare nordover, og dekke dei primitive behova, som å ete, drikke, kvile og varme. So skjer det likevel so utrulig mykje artig å spennande på turen likevel! Og her blir det ingen distraksjona, som det lett blir heime?

Kjekt å kunne skrive litt om turen over sirdalsheiane/setesdalen her, men ikkje mykje, vil jo ha mest for meg sjølv, og faktisk fekk eg litt senebetennelse, eller hovna i allefall veldig opp i eine handa, då eg skreiv dag for dag i starten av turen, i januar. E jo litt ironisk å få senebetennelse av å skrive på mobil, når ein skal leve friluftsliv og komme seg vekk frå alt det der… Snikskryten får vere at henda mine ikkje e vandt til å bruke mobil til vanleg!

Først vil eg fortelle om ein vanleg dag her oppe, sett vekk frå alle detalja, for det syns eg nemneverdig i seg sjølv!

Vakna som regel 5 eller 6 (for eg pleie å slokne rundt ni, som sikkert høyres kjedelig tidleg ut, men wow, det er undervurdert!) då er det ein halvtimes tid med lydbok, for her e det ingen stress! So kjem eg meg avsted, og fordi eg starta so tidleg å gå, var det måneskin dei to første timane, omtrent kvar morning, som er heilt magisk start på dagen. Tippa på at det hadde vorte slutt på krig i verda, om alle kunne ha starta dagen sånn!

Fordi eg ikkje ete frukost (ekje svolten på morningen, so koffor ete?) so pleie eg å sette meg i ly på ein fjellknuas, hoppe opp i den usynlige fjellduken eg har med, hive i noke pemmican på primusen, og nyte ein kraftig og god frukost I SOLOPPGONG etter eit par tre tima gåing. Dei frukostane/brunsjane e man skikkelig svoltne til, og kven er vel betre til å lage god mat, enn svolten sjølv?

So e det berre å gå vidare, mett og god, i sol, gjennom dagen, i variernade flott natur. Og det har vore lett føre! So det her har gått som ein draum! (Bortsett frå siste dagen, der eg holdt på å klikke!) Ogso e det artig å komme fram til ei ny hytte kvar dag, men det har vore ganske so kaldt, so å ligge i posen inn til ovnen, har vore standard prosedyre. (Heilt til det har komme folk, for då har eg kjapt heve soveposen inn på eit soverom og såtte meg sivilisert på ein sofa, med ei tilfeldig bok frå hytta i fanget).

So får eg gjere litt som i 71 grader nord, nemlig å klage på kor tung sekken har vore, for det har jo ikkje berre vore fryd og gammen! Den trykte skuldrane ned i ribbeina, og ribbeina ned i hoftene, og hoftene ned i beina og beina ned i… Koftene! Neida, men den va ganske so tung i starten, so då eg rende nedover skrentene med småbjørke som slalomstikker, såg det nok meir ut som ei kråke på ski, enn at eg hadde god gli! Ikkje mykje elegant. Iallefall ikkje når eg tryna, for å snu seg på magen, og reise seg oppatt, føles ut som ein to minutters brytekamp mot bakken!

Apropos tung oppakning, so møtte eg på ein gladgutt på ca min alder, med sann ca like stor oppakning, allereie første dagen. Joda! Han var frå Australia og hadde også for seg å skulle gå norge på langs. Då gjekk praten i eit banka køyr, so å gå i tillegg, fekk lungekapasiteten testa seg.

Han var nok eindel betre form enn meg, men eg holdt tritt, fordi på unnabakkane rennde eg som regel rett ned, mens han måtte ta det meir varsomt, ettersom at det var surfebrett han var vandt med, ikkje ski… Man kan sjå på spora at han fortsatt trur han står på surfebrett der han trakka sidelengs nedover bakkane… Hehe ikkje meininga å gjere narr av utlendinga på ski!

Han dreiv på med doktorgrad for å kunne forske på Antarktis, so eg kjende meg ganske so liten der eg tenkte på min tømrarbakgrunn. Ogso hadde han nett vore med i ein australsk realityserie om å overleve ute, ganske kjendt visstnok, so han hadde kun overlevd på kokosnøtte i nokre måneda. Han må ha likt det, for på denne turen er det kokosolje og penaøtte som blir det han skal leve på. Så også han har skjønt at feitt er gull.

Forresten kunne han ikkje sei om han vant pengepremien i den realityserien, (faktisk 500 000 dollar, som er vel fleire milliona norske krone) for då måtte han visst i fengsel ettersom at serien drive å går no. Men eg tenke med meg sjølv at fordi han no går norge på langs, istedenfor å jobbe ved sida av den dyre doktorgrada si, so antar eg at han vant. Men ikkje sei det til noken!

Eg følte meg heller ikkje veldig barsk då han kvar gong, etter at vi hadde prata godt på hyttene på ettermiddagen over litt forskellig god mat, gjekk vidare nokre tima i kveldsmørket, for so å legge seg i telt i tjue minus… Mens eg slokna i ei varm hytte.

Men so tok eg han som regel igjen på føremiddagane, fordi eg starta nokre tima før han på morningen… So litt konkurranse blei det mellom oss gjennom dagane! Og det kunne gå fleire daga mellom kvar gong vi såg kvarandre, for vi tok litt forskjellige veivalg.

Har sett både reinsdyr spor, hare og rype. Men! Har og sett nokre store spor av og til, og den eine gongen var dei heilt inntil eine hytta eg ankom… Gaupe eller bjørn tenkte eg og blei litt redd. Etter å ha streva litt med å ha pressa meg gjennom inngongsdøra til hytta (utfordrande med stor oppakning), var det eit svært bilde av ein brunbjørn i stova!

So eg begynte jo å lure på om det faktisk kunne ha vore bjørnespor eg hadde sett… Då det hadde begynt å mørkne, og eg skulle til å ete, banka det so heise på døra at eg skvatt, og mista skeia mi ned i gryta! Det gav seg ikkje heller, det blei berre meir og meir kaving der ute! Eg blei livredd for at det var bjørnen som ville inn i hytta, og lurte på om det var lange kniva på kjøkkenet! Men før eg fekk snudd meg, BRASA det inn ein hutrande australienar som banna på australsk over kor vanskelig det skal vere presse seg inn ei lita hyttedør! Han var beinfrosen og utmagra, for det hadde visst ikkje gått so bra dei siste døgna for han…

Då blei det enda ei pemmicangryte, og vi koste oss med kvar vår, mens ptaten gjekk i eitt over ka eventyr vi hadde hatt sida forrige treff. Eg tenkte jo at han var milevis foran meg, men her ute kan allting skje…

Når eg er inne på kveldskos med forskjellige folk, so va det litt sann at eg tenkte nesten kvar gong eg ankom hyttene trøtt og sleten at det ville vore herleg med ein rolig kveld med lydbok og kviling for meg sjølv. Men nesten kvar kveld kom det noken brasande inn døra, og det førte alltid til ein kjempe koselig og hyggelig kveld. Veldig kjekke folk! Artige og fine samtala å ta med seg!

Faktisk mest utlendinga. Tyskar (som hata seg sjølv for at han var tysk) belgisk kjærestepar der han var psykolog og ho var søt, og han austrlaske som dukka opp fleire gonga, og ein rypejegar som ankom kl to ei natt. Eg hadde gått ut for å tisse midt på natta, so gjett om eg skvatt då det plutselig var ein jeger foran meg! Ja og forresten, ein småbarnsfamilie og, som blant anna hadde med ein pulksovar på fire år, som var so full i overskudd då dei endelig kom fram til hytta, at han underholdt oss heile kvelden.

Litt fristande å nemne at han i det belgiske kjæresteparet, som forøvrig hadde gått Island på langs, faktisk hadde lese om Roald Amundsen då han var yngre, i Belgia. Han og hadde bete seg merke i pemmican, at Amundsen brukte det, so han blei ganske so opp i det, då eg fortalde at eg baserte provianten til turen på det. Ho lo og meinte at dei var vegetarianarar, men han meinte at det var kun då han var heime, so han ville smake. Han syns det va so godt at han skjønte godt at eg kunne ete det kvar dag her ute. Men det sa han først då ho gjekk ut for å sjå til hunden.

For veldig sosialt e det jo ikkje, å ete ei sånn gryte i den settingen, so vi åt heller linsegryte dei hadde laga og sjokoladekake, som eg skal innrømme var veldig godt, det og.

Forresten, der banka det på døra! fem stk frå Jehovas vitne! Neida, dei kom heller brasnade inn i hytta, klisjvåte etter veiromalaget idag. Også ikveld blei det veldig kjekt, med ein kjempe kjekk gjeng! Og fordi eg allereie har det kristne livssynet, slapp dei arbeidet med det.

Og eg åt faktisk berre ei skål med havregrynsgraut, mens dei åt burger på kvelden. Aiai, the table has turned! Neida, det var heller det at dei to siste dagane var eg tom for pemmican. So eg fann tilfeldigvis ein stor pakke havregryn med dato 25.01.04. Satsa på det var amerikansk dato…

Pemmican fungera altso fortsatt heilt supert. Havregrynsgraut, ikkje like bra. havregrynsgraut blir eg so oppblåst og stappmett på lenge før eg egentlig har fått i meg nok energi. So då går eg å e svolten og stappmett på sanme tid! Det gjer eg ikkje med pemmican…

Gjekk uten å ete frukost eller noke før eg ankom Haukeliseter idag, for eg var tom også for grauten igår. Det blei ein våt marsj på nokre tima før eg endelig ankom mitt andre delmål. Og gjett om eg blei glad då den kule jenta bak disken sa eg kunne ete so mykje rømmegraut eg berre ville! Det blei tre store skåle! Og då blei eg mett på ein god måte igjen, for den satt! Faktisk med kjentfolk!

No e det so utrulig mykje meir eg kunne fortalt, det har virkelig vore innholdsrikt, men eg får runde av for denne gong. Og no begynne det å bli ildt i handa!

Då blir neste kapittel pulk og telt over Hardangervidda! Ingen av hyttene er opne grunna reinsdyr kalving. Dei vil ikkje ha so mykje folk der oppe no. So her blir det disiplin for å gjere dei rette tiltaka, so ikkje alt bli vått og kjipt! For i teltet mitt har eg verken omn eller ved!

går utan kviledag på huskelister, for eg vil komme meg opp i høgda før all snøen kjem på måndag. So får eg heller ligge i teltet heile måndagen og lese bok!

Takk for no!